هركس كه پیامبر(ص) را بخواهد و نظر به آن حضرت بكند، حضرت را می‌یابد چون حقیقت وجود مقدس پیامبر(ص) در جان هر انسانی کاشته شده است و در واقع با توجه به پیامبر و فضائل آن حضرت یک نحوه یادآوری برای ما پیش می‌آید. به گفتة حافظ:
آشنایی نه غریب است که دل‌سوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
عمده آن است که متوجه باشیم تا پای خودبینی‌ها و منیت‌ها در میان است آن آشنای جان ظاهر نمی‌شود، ولی اگر به جای نظر به خود، نظر را متوجه وجود نوری پیامبر(ص) کردیم و موجب جلب نظر مبارک آن حضرت شدیم، نظر مبارک پیامبر(ص) به جان هر انسان موجب به خودآمدن او خواهد شد. نظركردن آن حضرت به جان هرکس یعنی بازگشت شرافت به انسان و این‌که او وارد عالم صداقت گردد، زیرا با توجه به فطرت نورانی هر انسانی اگر جان انسان در تصرف آن شریف قرار گرفت، شریف می‌شود و اگر در تصرف قدرت محمدی(ص) قرار گرفت، قدرت تسلط بر نفس امّاره را می‌یابد و عملاً به گمشدة خود دست‌رسی پیدا می‌کند. كافی است كه حضرت را بخواهی و به او نظر كنی، آنگاه او نظر به تو می‌كند و با نظر مبارک او خود را می‌یابی.
در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو
به هواداری آن عارض و قامت برخاست