در قسمت سومِ بحث كه موضوع بركات و اثرات وجود مبارك امام زمان(عج) است، متوجّه می‌شویم برای تدبیر همة ابعاد انسانیمان، نیاز به مدبّر جامعی داریم كه همة مبادی باطنی جان ما را به شكوفایی و كمال برساند، لذا می‌گوییم:
«حقیقت جامع یعنی انسان كامل - که مدبّر روح انسان است- با توجّه و به تناسبی كه انسان‌ها باید در خود ایجاد كنند، با ما ارتباط برقرار می‌كند و ما را به جامعیت می‌رساند.»
اگر شما رسیدید به این که یک حقیقت غیبیِ جامعِ معنوی در عالَم هست كه قلب او حامل جمیع اسماء الهی است، می‌رسید به این‌كه برای پرورش‌دادن همة ابعاد خود باید زمینة تدبیر آن حقیقت غیبیِ معنوی را در جان خود به‌وجود بیاورید و یا به تعبیری، جان خود را در اختیار تدبیر و دستورات او قرار دهید تا در كمال انسانی به جامعیت برسید. مثلاً شما ملاحظه کنید: غضب، صفت اصلی گرگ است و می‌توان گفت او عین غضب است و شهوت، صفت خوک است. امّا همین شهوت و غضب در انسان غضب و شهوت انسانی می‌شود و در انسان كامل به اوج انسانی خود می‌رسد. غضب محمّدی(ص) عین انسانیت است؛ یعنی این غضب، بهترین غضب دنیاست. نه تنها بهترین غضب دنیا، بلکه آن حضرت(ص) در عین داشتن آن غضب، بهترین نحوة بودنِ انسان در دنیاست.
این‌كه شما گاهی دل‌سرد و افسرده‌اید و نمی‌توانید با زندگی دنیا کناربیایید، به جهت آن است که بُعدی از ابعاد وجودی‌تان را رشد داده‌اید، ولی بقیة ابعادتان معطّل مانده است و دل را به «امیر در میخانه عالم وجود» نسپرده‌اید. باید او را پیدا كنیم و بگوییم: «امروز امیر در میخانه تویی، تو!» یعنی انسانی در این دنیا هست که امیر و رئیس انسانیت انسان‌ها است. اگر نشود با او ارتباط پیدا کرد، دنیا در همة ابعادش با ما هماهنگی ندارد، چون فقط انسان کامل است که واسطة فیض است و به‌واقع به مدد الهی، مدبّر عالم است. بر این اساس می‌گویند: راه ارتباط با انسان کامل را باید پیدا کرد. راه که پیدا شد، خود انسان کامل مقامش، مقام «یَهْدُونَ بِاَمْرِنَا»(208) است و به جهت مقام جامعیتش هدایتِ جامعیت ما را به عهده می‌گیرد و معنی به ثمر رسیدن زندگی برای ما مشخص می‌شود.