برای این‌که بحث درست فهمیده شود ابتدا باید در شناخت وجود مقدس امام‌عصر(عج) کمی تأمّل کنیم و در جایگاه آن حضرت در هستی كمی بیندیشیم. امام‌زمان(عج) علاوه بر این‌كه یک حقیقت متعالی‌‌اند، آن حقیقت، «عین‌الانسان» یا «صِرفُ‌‌الانسان» است، مثل نور كه صرف روشنایی است، چون ذاتش همان روشنایی است. علاوه بر آن امام زمان(عج) به‌عنوان «صِرف‌الانسان» یک نظر است مثل نور، یك مقام حقیقی و متعالی است، قطب عالم امکان است، این مقام را نباید تنها در حدّ امور و مقام‌های اعتباری و در حدّ یک بدن مادی منحصر کنیم. وقتی متوجه شدیم که امام(عج) «صرف‌الانسان» است یعنی این که امام(عج) یک «نظر» است و این نظر قدرت تصرف بر تمام مراتب وجود را دارد، آنگاه معلوم می‌شود كه تصرف آن حضرت در عالم و آدم به چه معنی است. آری امام می‌تواند نظرها بکند و نور عصمت خود را بر قلب ها بیفشاند. فرمودند؛ اگر امام‌زمان(عج) به کسی نظر کند، مبادی میلش را عوض می‌کند، یعنی آن شخص پس از نظر مبارك امام زمان(عج) از عالم حیوانی خارج می‌شود، و چون نور انسانِ كامل بر قلبش خورد، دیگر انسان‌گونه زندگی می‌کند و در آن حال دیگر خواستن‌ها و نخواستن‌هایش انسانی است، دوست‌داشتن‌ها و دوست‌نداشتن‌هایش آدمی است، دیگر براساس غضب و شهوت و حرص و رقابت و... تصمیم نمی‌گیرد.
بر اساس همین مبانی است که عرض می‌کنم دلی که بتواند نظر امام‌زمان(عج) را جلب کند این دل اعمال و رفتارش راست می‌شود . اگر ما مزه نظر حضرت را بچشیم تمام تقاضاهایی که راجع به ظهور امام‌زمان(عج) داریم معنی خودش را پیدا می‌كند. یعنی اگر هرکسی - مسلمان یا غیر مسلمان، شیعه یا غیرشیعه - به جایی رسید، براساس نظر مبارک انسان کامل به آن مقام رسیده است، نظر امام، باعث نزدیک‌شدن انسان‌ها به انسانیت می‌شود، چون امام «انسانیّت كلّ» و «آدمیّت کل» است و هرقدر به هرکس نظر کند او به آدمیّت نزدیک می‌شود. بدون نظر انسان كامل، در رسیدن به اهداف انسانی خود به بیراهه می‌رویم و آدم نمی‌شویم. آدم‌شدن یعنی همه قوا را در جهت قرب به حق متعادل نمودن. انسان شدن بسیار مهم است و در انسان شدن است که ما احساس می‌کنیم به مقصد خود رسیده‌ایم.