امام(ع) مقامش مقام واسطه فیض است، فیض را از حق می‌گیرد و به عالَم و آدم می‌دهد. اگر انسان قلبش را آماده کند که فیض را از امام زمانش بگیرد و امام‌زمان(عج) هم او را شایسته دید، این انسان میلش میل انسانی می‌شود. شیطان در عینی که شیطان بود میل عبادی داشت. شما گاهی دوست دارید عبادت کنید و به فقراء كمك كنید حتی دوست دارید حج بروید ولی به صرف این احوالات خوشحال نباشید. اگر هركدام از این اعمال و عبادات را زیر نظرامام زمانتان انجام دهید و در منظرتان امام زمان قرار داشته باشد، اینها جای خودش قرار می‌گیرد و در رسیدن کمال انسانی به شما کمک می‌کند. انسان کامل غضب و شهوت دارد اما هر کدام در جای خودش، انفاق و امساک دارد ولی در جای خودش. در مقام انسان کامل، همه چیز جای خودش است. اما غیر انسان کامل، همة این اعمال را در موضع افراط وتفریط انجام می‌دهند. اینها به جایی نمی‌رسند. باید کاری کرد که امام‌زمان(ع) به ما نظر بکند. باید انسان ها امام‌زمان(ع) را طالب باشند و طالبِ نظر امام‌زمان(ع)بودن، اولین قدم انسان شدن است.
در این دعاهای شیعه دقت دارید، شما به خدا نمی‌گویید به من نظر کن، به خدا نمی‌گویید از قلب من راضی باش. می‌گویید خدایا کمک کن تا قلب امام زمان(ع) از من راضی شود، می‌گویید: «وَامْنُنْ عَلَیْنا بِرِضاهُ»(63) یعنی؛ خدایا! با رضایت او از ما، بر ما منت بگذار. چون می‌دانی اگر خدا بخواهد به شما مددی كند باید از طریق امام‌زمان(ع) انجام گیرد، تا او با نور انسانیتش مرا انسان کند و به تعادل انسانی برساند. مثل این‌كه اگر خداوند خواست شما را سیراب كند از طریق آب سیراب می‌كند.