حیف که بشرِ سطحی‌شدة امروز جهان از فهم معارف بلند و عمیق شیعه خود را محروم کرده است. ما در دعای عزیز ندبه می‌خوانیم که: «اَیْنَ الْمُؤَمَّلُ لِاِحْیاءِ الْکِتابِ وَحُدُودِه، اَیْنَ مُحیی مَعالِمِ الدّینِ وَاَهْلِه» کجاست آن عزیزی که مورد آرزو است برای احیای کتاب خدا و حدود الهی. کجاست آن آرمان عزیزی که عامل حیات نشانه‌های دین و احیای اهل دیانت است.(59) تقاضا می‌کنی که ای امام! چرا نمی‌آیی تا معارف عالیه دین در صحنه معرفت بشریت ظاهر شود. ما امروز مبتلا به غیبت امام‌زمان(ع) هستیم. یعنی معارف حقیقی در دسترس ما نیست و از بسیاری ازآن‌ها محرومیم. از امام زمان(ع) محروم بودن یعنی از همه معارف، محروم بودن. امام زمان(ع) در غیبت است یعنی همه معارف در غیبت است، فقط می‌توان گفت: «آن‌قدر هست که بانگ جرسی می‌آید». ما نمی‌فهمیم که چقدر محرومیم، نمی‌دانیم چه خبر است. اگر امام زمان(ع) ظاهر بشوند، یک آدم خوب ظاهر نشده، بلكه تمام میراث انبیاء به نحو اتمّ و اکمل ظاهر شده است. گاهی نمی‌دانیم که چطوری حرف بزنیم. همیشه ما محدود بوده‌ایم. می‌خواهیم از معرفت به مقام امام‌زمان(عج) حرف بزنیم، از بحث در مورد دعاهایی که در رابطه با آن حضرت است محروم شده‌ایم، می‌خواهیم از دعا بگوییم، اصل مسئله هنوز مانده است. این دعا را کسی باید بخواند که مبانی معرفتی دعاها را گذرانده باشد.