با ظهور آخرین ولیّ خدا كه تامّ الولایه است، همه‌ی ابعاد ولایت و همه‌ی ابعاد باطنِ نبوت در جمال پرجلال حضرت مهدی(عج) ظاهر می‌شود و زمانه به انتهای کمال خود می‌رسد و از این جهت آخرالزمان به تمام معنی واقع می‌گردد. چون آخرالزمان یك شروع و یك انتها دارد. شروعش با آخرین پیامبر(ص) و انتهایش با آخرین ولیّ واقع می‌شود تا همه‌ی آنچه غایب است و امکان ظهور دارد در دنیا ظاهر شود. از آن به بعد دنیا، دنیایی است که جنبه‌ی غیبی آن بر جنبه‌ی مادی آن غلبه دارد و دروازه‌های قیامت بر روی بشر گشوده می‌شود، به همین جهت ظهور حضرت یکی از «اِشْراطُ السّاعة» یعنی شرایط تحقق قیامت است و همان‌طور که در قیامت کفار از مؤمنین جدا می‌شوند و ندا می‌آید: «وَ امْتازُوا الْیَومَ اَیُّهَا الْمُجرِمونَ»(26) ای مجرمان از مؤمنان جدا شوید.(27) در زمان ظهور حضرت مهدی(عج) تا حدّی عالم به صورتی که آیه ترسیم می‌کند در می‌آید و اشقیاء به‌طور كلی در یك طرف و اصفیاء و سعداء در طرف دیگر و در جبهه‌ی دیگری هستند و امکان ادامه‌ی زندگی منافقانه از بین می‌رود. امام صادق(ع) می‌فرمایند: امیرالمؤمنین(ع) در جنگ، همه‌ی کسانی را که در مقابل‌شان بودند به قتل نمی‌رساندند. راوی از امام می‌پرسد: نمی‌توانستند؟ می‌فرمایند: می‌توانستند. می‌گوید پس چرا نمی‌كشتند؟ می‌فرمایند: چون گنج‌های پنهان آشكار نشده بود. یعنی در باطن و صُلب این افرادی كه مقابل امام بودند، آدم‌های خوبی بودند که هنوز متولد نشده بودند همچنان که همه‌ی آدم‌های شقی هم ظاهر نشده بودند. می‌فرمایند: فرزندم مهدی است كه نه توبه می‌پذیرد و نه رَحْم می‌كند. چون كسی كه در مقام امام زمان(عج) است تماماً در كفر به سر می‌برد و به فرمایش امام صادق(ع) همه‌ی گنج‌ها ظاهر شده و سُعداء در یك طرف و اشقیاء در طرف دیگر قرار می‌گیرند.(28) حضرت باقر(ع) می‌فرمایند: آن‌که منتظرش هستید ظاهر نمی‌شود مگر پس از آن‌که از همه مأیوس شوید و آن‌که منتظرش هستید ظاهر نمی‌شود تا آن‌که شقی در شقاوتش و سعید در سعادتش تثبیت گردد. «وَ لَا یَكُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْنَاقَكُمْ حَتَّى تُمَحَّصُوا هَیْهَاتَ وَ لَا یَكُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْنَاقَكُمْ حَتَّى تُمَیَّزُوا وَ لَا یَكُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْنَاقَكُمْ حَتَّى تُغَرْبَلُوا وَ لَا یَكُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْنَاقَكُمْ إِلَّا بَعْدَ إِیَاسٍ وَ لَا یَكُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْنَاقَكُمْ حَتَّى یَشْقَى مَنْ شَقِیَ وَ یَسْعَدَ مَنْ سَعِد».(29) آنچه گردن‌هاى خود را به سویش مىكشید و منتظر آن هستید واقع نخواهد شد تا این‌كه پاكسازى شوید و آنچه گردن‌هاى خویش را به سوى آن مىكشید واقع نمىگردد تا این‌كه باز شناخته و از یك دیگر جدا شوید و آنچه گردن‌هاى خود را به سویش مىكشید واقع نخواهد شد تا این‌كه غربال شوید و آنچه گردن‌هاى خویش را به جانب آن مىكشید واقع نخواهد شد مگر پس از نومیدى و آنچه به جانبش گردن‌هاى خود را مىكشید واقع نخواهد شد تا كسى كه اهل شقى است به شقاوت و آن‌كه اهل سعادت است به سعادت رسد.