یك قاعده‌ی عقلی می‌گوید: «اَلنَّهایاتُ هِىَ الرُّجوعُ اِلَی الْبِدایات»(10) یعنی آنچه در انتها در عالمِ خارج ظاهر می‌شود، برگشتش به آن ابتدائی است که در عالم علمی و غیبی بوده. مثل این‌که آنچه در انتها به صورت یک صندلیِ کامل با آن روبه‌رو می‌شوید مطابق است با صورت ذهنی و علمیِ سازنده‌ی آن كه در ابتدا در ذهن خود داشت و بر اساس آن صورت ذهنی و علمی، صندلی را طراحی كرد و با تهیه‌ی اجزاء صندلی و اتصال آن اجزاء، صندلی را ساخت. در حین ساختن ممكن است چهار پایه‌اش را ساخته باشد ولی هنوز آن صندلی كه در ذهن و در علم خود داشت به‌وجود نیامده باشد مگر در آخر و نهایت. پس در واقع نهایت هر چیزی برگشت دارد به ابتدای آن چیز، منتها یك طرف آن چیز جنبه‌ی علمی و ذهنی و غیبی آن است و یك طرف دیگر آن جنبه‌ی عینی و خارجی آن می‌باشد. حال با توجه به این قاعده یك نبوت در عالم خارج داریم كه شروعش از حضرت آدم(ع) است و ختمش به محمد مصطفی(ص) می‌باشد، از طرفی چون مقام نبوت حضرت محمد(ص) نهایتِ نبوت است طبق آن قاعده باید به نبوتی در عالم غیب ربط داشته باشد که فوق نبوت‌های موجود در عالم عین و خارج است تا آنچه در عالم خارج در نهایت موجود شد برگشت کند به آنچه در ابتدا در عالم غیب موجود بود. در همین رابطه رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «كُنتُ نَبِیّاً وَ آدَمُ بَیْنَ الْماءِ وَ الطّینِ»(11) من پیامبر بودم در حالی که آدم هنوز بین آب و گِل بود و به دنیا نیامده بود. حضرت در این روایت به مقام غیبی نبوتِ خود اشاره دارند. زیرا آن مرحله‌ی نبوت كه از نظر غیبی اول است، از نظر عینی آخر خواهد بود. آری! آدم(ع) در عالم عین و خارج اولین نبی است ولی اولین نبی در عالم غیب که کامل‌ترین نبوت است، مربوط به حضرت محمد(ص) می‌باشد و مسلّم آن نبوت در عالم عین و خارج آخرین خواهد بود.