﴿السَّلامُ عَلَیْكَ حِینَ تَرْكَعُ وَ تَسْجُدُ﴾
یعنی، سلام بر تو هنگامی كه ركوع می‌كنی و به سجده می‌روی!
به ما گفته‌اند: «ركوع؛ خروج از مقام قیام لِلّه به مقام قیام بالله و نیز خروج از مشاهده قیّومیت به مشاهده انوار عظمت است، و نیز سیر از توحید افعالی به توحید اسماء است و سلوك از مقام «تدلّی» به مقام «قاب قوسین» است»(21) كه اصحاب قلوب سال‌ها در طلب تحقق این نحوه ركوع هستند و سجود را «آخرین منزل قرب و منتهَی‌النّهایت وُصول معرفی نموده‌اند».(22) سالك در سجود به مقام لامقامی وارد می‌شود كه به آن مقام «اوْ اَدنی» گویند، مقام چشم بستن از غیر، حتی از كثرات اسماء و صفات، و فنای در خود حضرت ذات، كه همان تجلی توحید ذات است بر قلب سالك در سجده.
حال به من بگو چنین ركوع و سجود و صد چندان از این ركوع و سجود در چه كسی محقق است؟ جز در مقام انسان كامل یعنی حضرت امام‌عصر(عج)كه عین ركوع و سجود است، آیا ما بیچارگان وادی حیرت باید از نزدیكی به این نوع ركوع و سجود همواره محروم باشیم، با این‌همه لطفی كه خداوند به بندگانش دارد؟ در این حالت است كه با امید فراوان روبه‌روی خود كسی را می‌یابیم كه تجسم عینی ركوع و سجود حقیقی است، امیدوارانه با توجه به ركوع و سجودش او را سلام می‌دهیم و می‌دانیم در همین رابطه به لطف الهی جواب سلام خود را دریافت می‌كنیم و با نور ركوع و سجود آن حضرت ما نیز وارد ركوع و سجود حقیقی خواهیم شد، إن‌شاء‌الله. حالا می‌فهمی چرا وقتی در سلام‌های قبل به حضرت سلام دادی، یكی از صفات آن حضرت را «والرحمة‌الواسعه» خواندی؟ چون از طریق اوست كه ما وارد رحمت واسعة ركوع و سجود حقیقی می‌شویم. بعون‌الله وكرمه