«و انْتَهِ بِنیَّتى الى احسنِ النّیّات و بِعَمَلى الى احسن الاعْمالِ»
نیّت من را به بهترین نیّت ها و عمل من را به نیكوترین اعمال منتهى كن.
از اینجا استفاده مى‌شود كه نیّت نیز مانند عمل، احسن و غیر احسن دارد و كمال و نقص اعمال تابع كمال و نقص نیّات است. نیّت پاك آن است كه غیر حق در دل راه نداشته باشد، كه به دست آوردن آن كار بسیار دشوارى است. از ابى عبدالله (ص) نقل شده است كه فرمود:
«النِّیَّةُ اَفْضَلُ مِنَ العَمَلِ. أَلا، وَ اِنَّ النَیَّةَ هِىَ العَملُ»(191)
نیّت از عمل افضل است، بلكه نیّت تمام حقیقت عمل است.
( صفحه 287)
منظور از نیّت و عمل، كمیّت آن ها نیست، بلكه مقصود كیفیّت آن هاست. چنان كه قرآن كریم مى‌فرماید:
«اَلَّذِى خَلَقَ المَوتَ والحَیوةَ لِیَبْلُوَكُمْ اَیُّكُمْ اَحْسَنُ عَمَلا»(192)
خدا این عالم را با مرگ و زندگى آفرید، تا شما را بیازماید كه عمل كدامیك از شما بهتر است.
در آیه شریفه نفرمود «لیبلوكم ایكم اكثر عملا»؛ تا بیازماید كه عمل كدامیك از شما بیشتر است.