معمولاً ما از این كه امام زمانمان غایب است و از زیارت او محروم هستیم كمبودى احساس نمى‌كنیم؛ نان و آبى مى‌خواهیم كه فراهم است، مسائل دینى خود را نیز از علما و مجتهدان مى‌پرسیم. با این وجود، چه نیازى به امام عصر سلام الله علیه داریم؟! چرا احساس كمبود نمى‌كنیم؟ چرا از غیبت ایشان نگران نیستیم؟ دلیل این مسأله غفلت و ضعف ایمان ماست؛ نه اینكه واقعا نیاز نداریم، نیاز داریم ولى آن را درك نمى‌كنیم. توجه نداریم كه به چه بلایى گرفتار شده ایم؛ بلایى كه با دست خود براى خود ایجاد كرده ایم. رفتار ناشایست مردم و ناسپاسى نسبت به وجود ائمه اطهار علیهم السلام، منشأ غیبت امام زمان(علیه السلام) شده است. آیا این اختلافاتى كه در گوشه و كنار جامعه اسلامى به چشم مى‌خورد بلا نیست؟(91)
قرآن شریف مى‌فرماید: یكى از بزرگترین بلاهایى كه خدا بر مردم
( صفحه 153)
نازل مى‌كند، ایجاد اختلاف و تفرقه بین آنها مى‌باشد:
«قُلْ هُوَالْقَادِرُ عَلىَ اَنْ یَبْعثَ عَلَیْكُمْ عَذَاباً مِنْ فَوْقِكُمْ اَوْ مِنْ تَحْتِ اَرْجُلِكُمْ اَوْ یَلْبِسَكُمْ شِیَعاً وَ یُذیقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْض...»(92)
اى پیامبر، بگو خدا تواناست بر آنكه از بالا و پایین بر شما عذاب فرو فرستد یا شما را به اختلاف كلمه و پراكندگى و مخالفت با یكدیگر گرفتار سازد و بعضى را به عذاب بعضى گرفتار سازد.
امروزه به وضوح مشهود است كه دلها از هم پراكنده و افكار، مسلكها و روشها مختلف است. روشن است كه این اختلافات و دسته بندى ها همه ناشى از غیبت امام زمان(علیه السلام) مى‌باشد.
در ماه مبارك رمضان كه مى‌خواهیم با خدا راز و نیاز و درددل كنیم، این فقرات دعاى افتتاح را بخوانیم و از اینكه در زمان غیبت او واقع شده ایم و از زیارت آن حضرت محرومیم، اظهار تأثر و نگرانى كنیم. شایسته است كه این فقرات دعا را صادقانه بخوانیم و كمى تفكر كنیم كه وجود ایشان براى ما چه بركات عظیمى در بر دارد و اكنون كه از این نعمت بزرگ محروم گشته ایم، به چه گرفتاریها و مشكلاتى دچار شده ایم.
همین كه نمى‌دانیم چگونه عمل كنیم كه موجب رضاى خداوند متعال و امام عصر(علیه السلام) باشد براى ما مشكل بزرگى است.
البته خداوند با فرستادن كتاب (قرآن) و ارسال پیامبر و امامان معصوم علیهم السلام و ارزانى داشتن نیروى تعقل و تفكر راه را بر ما هموار ساخته
( صفحه 154)
است و اگر خوب دقت كنیم خواهیم دید كه در همه موارد اختلاف و تفرقه مى‌توانیم تا حدود زیادى راه صحیح را برگزینیم و آنچه را كه موجب رضاى خدا و امام زمان(علیه السلام) است، برگزینیم در عین حال از فیض بسیار بزرگى محرومیم. در این زمان، مشكلات گوناگونى از داخل و خارج عرصه را بر ما تنگ كرده است؛ از یك سو، بین خود دچار اختلاف شده ایم و از سوى دیگر، شرق و غرب با ما سر مخالفت دارند. هیچ طائفه و مكتبى به اندازه تشیع در غربت نیست. همه مكتب ها و مسلكها یا به شرق وابسته‌اند و یا به غرب؛ در این میان، تنها شیعه است كه دل به رهبر و مولاى خود بسته است و به امید ظهور اوست. حال باید ببینیم كه امام زمان(علیه السلام) چه كارى را دوست دارد و چه رفتارى را از ما مى‌پسندد.
از جمله اعتقادات ما این است كه امام عصر(علیه السلام) از كارهاى امّت، بویژه شیعیانش، آگاه است. در كتب روایى ما بابى تحت عنوان «باب عرض الاعمال» وجود دارد. روایات زیادى در این باب گردآورى شده كه مضمون آنها این است كه كارهاى مؤمنین هفتگى (و طبق برخى روایات روزانه) به اطلاع امام زمان(علیه السلام) مى‌رسد. و در شب «قدر» تمام مقّدرات مردم به حضرت ارایه مى‌شود. امام واسطه فیض بین خدا و خلق هستند و فیوضات الهى از مجراى ایشان به مردم مى‌رسد. آیا وقتى از اعمال ما مطلع مى‌شود خاطر شریفش مكدّر نمى‌شود؟ باید كارى كنیم كه وقتى نامه عمل ما را مى‌بیند خوشحال شود، نه اینكه خداى ناكرده بفرماید من چنین شیعه اى نمى‌خواهم.
بسیارى از كارها كه، مورد رضایت آن حضرت است، ما بدانها عمل
( صفحه 155)
نمى كنیم و مى‌دانیم كه اگر آن كارها را انجام دهیم، آن حضرت خوشحال مى‌شوند و عنایت بیشترى به ما مى‌نمایند، ولى چون با هواى نفس ما سازگار نیست به آن توجهى نداریم.
هیچ یك از ما شك نداریم كه پیامبر اكرم و ائمه علیهم السلام براى حفظ دین و احكام خدا آمده‌اند؛ تمام سعى و تلاش آنان در دعوت به بندگى خدا و نزدیك ساختن مردم به خداست. همچنین هیچ یك شك نداریم كه آنچه موجب حفظ دین واحكام الهى مى‌شود، مورد رضایت امام زمان(علیه السلام) نیز مى‌باشد و آنچه موجب دورى مردم از دین خدا، تحریف دین، اعتقادات اسلامى و احكام خدا مى‌شود، مورد رنجش و غضب ایشان است. آیا در این حقایق شك داریم؟ آیا شك داریم كه آنچه باعث متروك ماندن سنّت هاى پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) و یا تأویل آیات الهى مى‌گردد، آن حضرت را نگران مى‌سازد؟ آیا شك داریم كه كسانى كه زمینه تضعیف دین و ایمان مردم را فراهم مى‌آورند، مبغوض آن حضرت هستند؟ آیا نمى‌دانیم كه اگر بگوییم فلان حكم باید عوض شود، به درد امروز نمى‌خورد، مربوط به زمان خاصى بوده است، ... و بدین صورت، ایمان مردم را نسبت به ثابت بودن احكام الهى تضعیف كنیم گناه است؟