نعمت هدایت، معرفت خدا و ائمه معصومین(علیهم السلام) نیز از خداست. محفوظ ماندن آنها نیز به دست اوست. خداوند پیوسته باید كمك كند تا این نعمتها باقى بماند. نكته اینكه ما هر روز در نمازهاى خود تكرار مى‌كنیم: «اِهْدِنَا الصِّراطَ المُسْتَقیم» در خواست تداوم و بقاى نعمت هدایت است، و گرنه، (ان شاءالله) راه مستقیم را شناخته ایم و در مسیر آن گام برمى داریم، ولى اگر خدا نخواهد ادامه آن هیچ ضمانتى ندارد. لذا، تنها شناخت راه صحیح كافى نیست، بلكه این شناخت همواره باید باقى
( صفحه 115)
باشد؛ اگر خداوند كمك نكند این شناخت از بین مى‌رود. پس همیشه باید از خدا بخواهیم كه ما را به صراط مستقیم هدایت فرماید و كمك كند كه در آن راه باقى بمانیم.
افراد بسیارى در راه راست بوده‌اند، ولى به گناه مبتلا شده‌اند؛ ابتدا یك معصیت، سپس دوتا، سه تا و بتدریج به گناه عادت كرده و از مسیر درست منحرف گردیده‌اند. تنها اوست كه انسان را حفظ مى‌كند و از معصیت دور مى‌سازد. حتى گاهى انسان تصمیم به گناه مى‌گیرد، بر انجام آن همت مى‌گمارد، مقدمات كار نیز فراهم مى‌شود ولى خدا، از سر لطف و محبت نسبت به بنده خود، مانع از ارتكاب گناه وى مى‌گردد. همه این موارد، لطف خدا و از نعمتهاى اوست. اگر انسان از این نعمتها قدردانى نماید خداوند آنها را دوام خواهد بخشید و گرنه او را به حال خود وامى گذارد.
بنابراین، اگر زمینه گناه مساعد بود و ما مبتلا نشدیم، نباید برخدا منت بگذاریم، بلكه باید شكرگزار و منت پذیر او باشیم كه ما را از ارتكاب معصیت بركنار داشته است.
لذا لازم است هنگام دعا توجه داشته باشیم كه با چه كسى رو به رو هستیم؛ با كسى كه در هر لحظه ما را در نعمتهاى خود غرق ساخته است، اعم از نعمتهاى مادى و معنوى. هزاران توفیق به ما عطا كرده تا نعمتها را در مسیر صحیح به كار گیریم و اگر نمى‌توانیم دست كم معصیت نكنیم. ولى انسان ناسپاس است و این همه نعمت را نادیده مى‌انگارد.
اگر در هنگام یك گرفتارى دوستى به فریاد ما برسد، تا وقتى زنده
( صفحه 116)
هستیم به یاد او خواهیم بود و از او سپاسگزارى مى‌كنیم، با آنكه رفع همین گرفتارى نیز بواقع به تدبیر خداوند انجام گرفته و آن دوست تنها وسیله انجام كار بوده است؛ اما نعمتهاى بى شمارى را كه خدا به ما داده به یاد نداریم و حتى با زبان نیز از او تشكر نمى‌كنیم.