عَنْ أَبِی عَبْدِاللهِ(ع) «قَالَ لَوْ كَانَ الْعَبْدُ فِی جُحْرٍ لَأَتَاهُ رِزْقُهُ فَأَجْمِلُوا فِی الطَّلَبِ».(104)
امام‌صادق(ع) می‌فرمایند: اگر بنده‌ای در سوراخی باشد، رزق او به او خواهد رسید، پس در طلب آن حریص نباشید.
قَالَ‌علی(ع): «خُذْ مِنَ الدُّنْیَا مَا أَتَاكَ وَ تَوَلِّ عَمَّا یَتَوَلَّى عَنْكَ فَإِنْ أَنْتَ لَمْ تَفْعَلْ فَأَجْمِلْ فِی الطَّلَبِ».(105)
حضرت علی(ع) می‌فرمایند: از دنیا به همان اندازه كه پیش می‌آید بگیر، و از آن مقدار كه از تو روی برمی‌گرداند، روی برگردان، و اگر روی بر نمی‌گردانی، لااقل نسبت به آن حریص مباش.
آری در این دو حدیث تأكید بر روی «اجمال در طلب رزق» است. این توصیه به خودی خود، فكر و فرهنگی را به همراه دارد، چون وقتی حجاب ظلمانیِ حرصِ در رزق دریده شد، چشم دل به حقایقی بزرگ بینا می‌شود و لذا بی‌سبب نیست كه در حدیث اول امام‌صادق(ع) می‌فرمایند: «حتی اگر انسان در سوراخی هم باشد رزق او به او می‌رسد». و در حدیث دوم امیرالمؤمنین(ع) تأكید می‌فرمایند: «آن مقدار از رزق كه از تو روی می‌گرداند، تو نیز از آن روی بگردان» چون در چنین حالتی جهت قلب به مقامات عالی‌تری سیرمی‌كند، آیا بر انسان بصیر لازم نیست این توصیه‌های اساسی را به كار بندد و از ظلمات حجابِ حرصِ در رزق، قلب خود را آزاد نماید؟