قرآن در سوره اسراء آیه 9 می‌فرماید: «إِنَّ هَـذَا الْقُرْآنَ یِهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ وَ یُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِیرًا»؛(72) یعنی این قرآن به راه و روشی كه اقوم و پابرجا است دعوت می‌كند و بشارت می‌دهد مؤمنینی را كه به اعمال صالح مبادرت می‌ورزند، كه برای آن‌ها اجر بزرگی در پیش است.
«أَقْوَمُ»؛ یعنی چیزی كه هم خودش قوام دارد و زوال‌ناپذیر است، هم هر چیزی كه به او نزدیك بشود محكم و زوال‌ناپذیر می‌شود، یعنی آنچنان محكم است كه در خودش هیچ سستی نیست و كسی هم كه به او نزدیك بشود از نقص و اضمحلال می‌رهد.
بعد از طرح این نكته؛ دستوراتی می‌دهد كه از طریق آن دستورات، ما به اَقْوم نزدیك می‌شویم و از زوال و اضمحلال نجات می‌یابیم.
می‌فرماید: معبودی غیر از الله برای خود قرار نده، و برای این‌كه این خصلت در تو رشد كند، احسان به والدین بكن كه آن‌ها مسیر ایجاد تو توسط خداوند بودند. احسان به والدین یك نوع خدانگری و خدادوستی است. بعد می‌فرماید: حق را در قوم و خویشت جاری كن و با روحیة حق‌دوستی، حقوق آن‌ها را رعایت كن، «وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ» یعنی؛ حقوق آشنایان و مساكین و درراه‌مانده‌ها را ادا كن، حق هر ذی‌حقّی را حرمت بگذار، حقوق این‌ها را رعایت كن. یعنی؛ حریم حق را در این گروه‌ها رعایت كن، تا در عین نظر به خویشاوندان، حق در روابط تو با سایر انسان‌ها گُم نشود.
در واقع با طرح این دستورات دارد سنّت «یَهْدی لِلَّتی هِیَ اَقْوَم»؛ را گوشزد می‌كند تا ما حق را بشناسیم و رعایت كنیم.