امام علی(ع) می‌فرماید: «مَنْ رَضِیَ بِرِزْقِ اللهِ لَمْ یَحْزَنْ عَلی مافاتَهُ»(46) اگر كسی راضی به رزق خدا شد، بر آنچه از دستش رفت اندوهگین نمی‌شود. چون رزق هركس ثابت است، پس آنچه از دست ما می‌رود، رزق ما نبوده تا جای نگرانی باشد. آری؛ همچنان كه بحث آن گذشت، طبق مشیت الهی رزقِ بعضی‌ها را تنگ می‌گیرند و رزق بعضی‌ها را گسترده، نه آن كسی كه رزقش را تنگ گرفته‌اند - تا در تنگی رزق امتحانش كنند- می‌تواند رزقش را وسیع كند و نه آن‌كه رزقش را فراخ كرده‌اند، باید مغرور شود و به طلب رزق بیشتر مشغول گردد. حضرت در این جملة فوق‌العاده ارزش‌مند می‌فرمایند: كسی كه به رزق خدا راضی شد، غصّة آنچه را كه از دست می‌دهد نمی‌خورد.
برایتان حتماً پیش آمده كه غذایی در سفره آماده است كه بخورید، ناگهان به شما خبری می‌رسد كه مجبور می‌شوید بلند شوید و دنبال كاری بروید، اگر به رزق خود راضی نباشید، غصّه می‌خورید كه عجب! این‌همه سختی كشیدیم برای فراهم كردن غذا ولی آخرش نخوردیم و رزق كس دیگری شد، در حالی‌كه تو باید خوشحال باشی كه اسباب رزق دیگری شده‌ای و به آن هم باید راضی باشی و مطمئن باشی رزق تو نبوده است وگرنه به دست تو می‌رسید، اصلاً چیزی از دست نداده‌ای، می‌فهمی رزقت نبوده و این نوع تجزیه و تحلیل نسبت به رزق یك بصیرت است كه انسان متوجّه باشد آنچه از دست او رفته، رزق او نبوده است و به رزق خودش راضی شود كه همانی است كه در دست اوست، و راه رسیدن به خدا همانی است كه در دست اوست، بقیه رهزن است و راه ما را منحرف می‌كند.