عنایت داشتید كه حضرت فرمودند: دو نوع رزق هست، یك‌نوع رزقی كه تو به دنبال آن می‌دوی و برای تو مقدّر نشده است و بدون آن‌كه به آن محتاج باشی، حرص تو دنبال آن است و در عیـن این‌كه در طلب آن هلاك می‌شوی هرگز به دست نمی‌آوری - چون اصلاً مال تو نیست- یك نوع رزق دیگر هم هست كه خدا برایت مقدّر كرده است و آن به دنبال تو است تا خودش را به تو برساند، و هیچ‌كس هم نمی‌تواند آن را از تو بگیرد.
خداوند در قرآن می‌فرماید: «ما مِنْ دابَّةٍ فِی‌الْاَرْضِ اِلاّ عَلَی‌اللهِ رِزْقُها»؛(4) هیچ جنبنده‌ای نیست جز این‌كه رزقش بر خدا واجب است. یعنی آن رزق حقیقی كه خداوند برای جنبنده‌ها تقدیر كرده، طوری است كه خداوند برای خود واجب كرده است كه آن را به موجودات برساند، پس آن رزق كه خدا تقدیر كرده است تو را می‌جوید تا به تو برسد. البته اگر بخواهید از این آیه و روایات این‌طور نتیجه بگیرید كه ما نباید هیچ تلاش بكنیم، خود رزق می‌آید، با حرف خدا و امامان معصوم(ع) بازی می‌كنید. آری؛ آن رزق مقدّر را كسی نمی‌تواند از تو بگیرد، تلاش اضافه هم آن را اضافه نمی‌كند، ولی این در صورتی است كه تو با حالت معمولی عمل كنی. حضرت دارند با آدم حرف می‌زنند، می‌گویند: خودت را ذلیل رزقت نكن، نفرمودند اصلاً تحرّك نداشته باش و برنامه‌ریزی نكن و از حالت یك انسان معمولی هم خارج شو.