بسم الله الرحمن الرحیم
در ادامه مباحث «شناخت و آشتی با خدا از طریق شناختِ خود راستین و حقیقی» در این جلسه درباره نحوه حضور خدا در هستی سخن می‌گوییم:
اگر انسان بتواند نحوه حضور همه جانبه «خود» را در بدنِ خود درست احساس کند، به راحتی می‌تواند نحوه حضور همه جانبه خداوند را در هستی بیابد.
در جلسات قبل عرض شد كه نفس انسان، به جهت آن که موجود مجردی است، مكان و زمان برایش معنا ندارد ولی اگر توجه خود را معطوف به جایی كند، خود را در آنجا احساس می‌کند و اگر تعلق قلبی او به چیز محدودی بیفتد، افق روح و روان او به همان اندازه، محدود می‌شود، و لذا اگر انسان به عالم ماده، تعلق پیدا كند، حدّ «نفسْ» در حد عالم ماده پایین می‌آید و از آنجا كه وسعت «نفسِ» انسان به طور ذاتی گسترده‌تر از ماده و مادیات است عملاً انسان با توجه‌دادن نفس به ماده و مادیات، به نفس خود ظلم کرده است. ولی اگر آن را به عالم اَعلی توجه داد چون آن عالم، عالم بی‌کرانه و بی‌حدّی است، «نفسْ» در آن حال در جنبه‌ی بی‌حدّی و وسعت بی‌کرانه خود مستقر می‌شود و در واقع به اصل خود برمی‌گردد.