با توجه به این مقدمات می‌توان نتیجه گرفت؛ اگر كسی ابعاد گوناگون وجود خود را شناخت و غذای مناسبِ هر بُعد را فراهم کرد، دیگر احساس نقص نمی‌كند. نكته‌ی دیگری که می‌توان از این بحث به دست آورد این که كامل‌ترین انسان، جامع‌ترین انسان است. زیرا هم با عقلش به‌درستی برخورد كرده، و هم حسش را درست راهبری نموده، و هم خیالش را درست مدیریت کرده، و از همه مهم‌تر دلش را جهت داده و پرورانده است. اگر كسی توانست این جامعیت را در خود ایجادكند، انسان جامعی است و به راحت‌ترین شكل می‌تواند زندگی كند.