اهداف الهى مؤمنان با دیگران تزاحمى ندارد، به تعبیر دیگر، كسانى كه اهداف نهایى آنها در همین دنیا خلاصه مى‌شود، پیوسته خود را در تزاحم و درگیرى با دیگران مى‌بینند، زیرا اگر پُست و مقامى در میان باشد، با رسیدن یك نفر به آن مقام، دیگران از دستیابى به آن محرومند و همچنین مال و منال و شهرت و ... كه هر انسان دنیاپرستى طالب حداكثر آن است، اما هدف والاى انسان خداخواه با هیچ انسان دیگرى مزاحمت ندارد.
او در طى این مسیر، نه تنها دیگران را مزاحم خویش نمى‌پندارد، بلكه خیرخواهى براى همنوعان خود را كمكى در جهت نیل سریع‌تر به آن هدف مى‌داند. رقابت او، برخلاف رقیبان در مال و منال، براى دستیابى به ارزشهاى متعالى است، نه پس‌زدن و محروم كردن دیگران. مسابقه‌هایى از این دست تنها منشأ حركت و فعالیت بیشتر براى خود فرد است، نه جلوگیرى از پیشرفت دیگران. «رقابت» در این بینش، كسب صلاحیت بیشتر براى ارائه خدمت بهتر به خلق خداست، نه عقب راندن دیگران. اصل در این بینش، تعاون و همكارى است. انسانى این چنین، خود را از سایر اعضاى جامعه جدا نمى‌بیند، بلكه اعضایى به هم پیوسته و متشكل و روان به سوى یك هدف مى‌پندارد. پس از كمال دیگران هم خرسند است و براى آنان یاورى دلسوز، صمیمى و هدایت‌گر در جهت كمال است.