عرض شد بعد از ایجاد نگهبانیِ عام و آزادشدن از مشغلههای دنیایی، انسانی میشویم که میتوانیم وارد نگهبانی خاص از حرام یعنی «ورع» شویم. این نوع نگهبانی که نگهبانی از خود جهت وارد نشدن به حرام خدا است، از طریق توجه قلبی به آن حرام، در ذیل نور حضرت پروردگار، فراهم میشود و نتیجهاش این میگردد که آرامآرام شما را در حضور میبرد و این عالیترین نتیجهای است که میتوان از اعمال ماه رمضان بهدست آورد، در این حال در عین اینکه انسان خود را با حضرت رب همنشین و مؤانس احساس میکند، در اثر آن ورع دیگر به آنچه از دنیا در دست مردم است هیچ نظری ندارد. رسول خدا(ص) در این رابطه میفرمایند: «لَا یَكُونُ الرَّجُل... عَالِماً حَتَّى یَكُونَ عَامِلًا بِمَا عَلِمَ وَ لَا یَكُونُ عَابِداً حَتَّى یَكُونَ وَرِعاً وَ لَایَكُونُ وَرِعاً حَتَّى یَكُونَ زَاهِداً فِیمَا فِی أَیْدِی النَّاس»(90) انسان عالم نمیشود تا آنکه به آن چه میداند عمل کند و عابد نمیشود تا این که اهل وَرع باشد و اهل وَرع نمیگردد مگر آنکه به آنچه در دست مردم است بیرغبت شود. چون چنین انسانی به آنچه در نزد خدا است نظر دارد و با آن مأنوس است.
ابتدا باید از خودِ مادونِ مایلِ به گناه و امور شبههناک به خودِ مافوق و آزاد از گناه سیر کرد و اصالت را به امیال خودِ مادون نداد و متوجه بود ارضای امیال نفس امّاره انسان را از مقصد اصلی عقب میاندازد. وقتی انسان بفهمد نگهبانی از محرمات، انسان را تا کجا سیر میدهد و چگونه انسان، با وَرع از محارم الهی، خود را در محضر حق احساس میکند، به راحتی از امیال نفس امّاره میگذرد و نهتنها خوشحال نمیشود که نفس امّارهی خود را ارضاء کرده بلکه با تنفر از امیال نفسانی، از خدا تقاضا میکند:
باز خَر، ما را از این نفس پلید
کاردش تا استخوان ما رسید