• كتاب ایمان و كفر
• باب دوستى دنیا و حرص بر آن‏
• باب طمع
• باب ناسازگارى‏
• باب بدخوئى‏
• باب سفاهت‏
• باب بدزبانى‏
• باب كسیكه براى بدیش از او پرهیز كنند
• باب تجاوز كارى، و ستمگرى، و سركشى‏
• باب فخر و كبر
• باب قساوت و سخت دلى‏
• باب ظلم و ستم كردن‏
• باب پیروى از هواى نفس‏
• باب مكر و بیوفائى و فریبكارى‏
• باب دروغ‏
• باب شخص دو زبان و دو رو
• باب قهر كردن و جدائى از برادر دینى‏
• باب قطع رحم‏
• باب عقوق و آزردن پدر و مادر
• باب بیزارى از نسبت‏
• باب كسیكه مسلمانان را آزار كند و خوارشان شمارد
• باب كسیكه دنبال عیبجوئى و لغزش مؤمنان است
• باب سرزنش
• باب غیب و بهتان
• باب داستان سرائى بر ضرر مؤمن‏
• باب شماتت و شادكامى بگرفتارى مؤمن
• باب دشنام گوئى‏
• باب تهمت و بد گمانى‏
• باب كسیكه براى برادر دینى خود خیر اندیشى نكند
• باب خلف وعده‏
• باب كسیكه در بروى برادر مؤمن خود ببندد
• باب كسیكه برادر دینیش از او كمك بخواهد و او كمكش ندهد
• باب كسیكه مؤمنى را از چیز خود یادیگرى منع كند.
• باب كسیكه مؤمنیرا بترساند
• باب سخن چینى‏
• باب فاش كردن اسرار مذهب‏
• باب كسیكه بخاطر فرمان بردارى بندگان نافرمانى خدا كند
• باب عقوبتهاى سریع گناهان‏
• باب همنشینى با گنهكاران‏
• باب اصناف مردم‏
• باب كفر
• باب اقسام كفر
• باب ستونهاى كفر و شعبه‏هاى آن‏
• باب صفت نفاق و منافق‏
• باب شرك‏
• باب شك
• باب گمراهى یا گمراهان
• باب مستضعف ناتوان در دین‏
• باب آنانكه بامید خدایند و كارشان باخداست‏
• باب اصحاب اعراف‏
• باب در بیان حال أصناف مخالفین و قدریه و خوارج و مرجئه و اهالى شهرهاو بلاد
• باب دل بدست آورندگان‏
• باب در اشتراك منافقین و گمراهان و شیطان با مؤمنین و فرشتگان در دعوت الهیه‏
• باب در تفسیر گفتار خداى تعالى: و برخى از مردم خدا را بر حرف پرستش كنند
• باب كمتر چیزیكه بنده بسبب آن مؤمن شود و یا كافر و یا گمراه گردد
• باب ثبوت ایمان و اینكه آیا روا هست خدا ایمان را از كسى بگیرد؟
• باب آنانكه ایمان عاریه دارند
• باب در نشانه عاریت دار ایمان‏
• باب سهودل غفلت و فراموشى آن‏
• باب در تیرگى دل منافق گرچه زبان آور و سخنور باشد و روشنى دل مؤمن گرچه كوته زبان باشد و نتواند آنچه در دل دارد بزبان آورد
• باب در تغییرات حالات دل‏
• باب الوسوسه و حدیث النفس‏
• باب اعتراف به گناهان و پشیمانى از آنها
• باب پوشاندن گناهان
• كسیكه آهنگ كار نیك یا كار بد كند
• باب توبه
• باب طلب عفو كردن از گناهان
• باب در آنچه خداى عزو جل هنگام توبه آدم علیه السلام به او عطا فرمود
• باب لمم گناهان خرد، یا سبك از نظر عقاب‏
• باب اینكه گناهان بر سه قسمند
• باب شتاب در كیفر گناه‏
• باب در تفسیر گناهان
• باب نادر
• باب نادر
• باب اینكه خداوند بواسطه عمل كننده بلا را از تارك عمل دور كند
• باب اینكه نكردن گناه آسانتر از توبه كردن است
• باب استدراج و غافلگیر كردن بآهستگى و تدریج‏
• باب محاسبه و حساب كردن عمل‏
• باب كسیكه مردم را عیب كند یا عیب مردمان گوید
• باب اینكه مسلمان بآنچه در جاهیلیت پیش از مسلمانى كرده است مؤاخذه نشود
• باب در اینكه كفر پس از ایمان و توبه از آن، عمل گذشته پیش از كفر را باطل نكند
• باب معاف شده‏گان از بلاء
• باب آنچه از امت برداشته شده
• باب اینكه هیچ گناهى با بودن ایمان زیان ندارد، و هیچ حسنه‏اى با بودن كفر سود ندهد
• كتاب دعا و نیایش‏
• باب فضیلت دعا و تشویق كردن بر آن
• باب اینكه دعا سلاح مؤمن است‏
• باب اینكه دعا بلا و قضا را دفع میكند
• باب اینكه دعا شفاء و درمان هر دردى است‏
• باب اینكه هر كه دعا كند مستجاب گردد
• باب اینكه براى دعا به مؤمن الهام شود
• باب پیش افتادن در دعا
• باب یقین داشتن باجابت در حال دعا
• باب اقبال و رو آوردن و توجه بدعا
• باب پافشارى كردن و اصرار در دعا و انتظار اجابت
• باب نام بردن حاجت در دعا
• باب پنهان كردن دعا
• باب اوقات و حالاتیكه امید اجابت دعا در آنها رود
• باب رغبت و رهبت و تضرع و تبتل و ابتحال و استعاذه و مسئلت‏
• باب گریه
• باب ستایش و ثناء پیش از دعا
• باب اجتماع براى دعا كردن
• باب عمومیت دادن در دعا و براى همه دعا كردن‏
• باب كسیكه اجابت دعایش بتأخیر افتد
• باب ذكر صلوات بر محمد ص و خاندانش علیهم السلام در دعا و غیر آن
• باب آنچه لازم است از ذكر خداى عزوجل در هر مجلسى‏
• باب بسیار ذكر خداى عزو جل كردن
• باب اینكه صاعقه آتشى كه در رعد و برق شدید از آسمان فرو ریزد شخص ذاكر را نگیرد
• باب سرگرم شدن به ذكر خدا
• باب ذكر خداى عزوجل در نهان
• باب ذكر خداى عزوجل در میان غافلان و بى‏خبران از حق
• باب تحمید یعنى ستایش كردن و تمجید یعنى ببزرگى و نیكى ستودن
• باب استغفارآمرزش خواهى
• باب تسبیح سبحان اللّه گفتن و تهلیل لا اله الا اللّه گفتن و تكبیر اللّه اكبر گفتن
• باب دعا براى برادران دینى در پشت سر آنان
• باب كسیكه دعایش مستجاب شود
• باب كسیكه دعایش باجابت نرسد
• باب نفرین بر دشمن‏
• باب مباهله یعنى لعن كردن و نفرین كردن به یكدیگر
• باب آنچه خداى تبارك و تعالى خود را بدان تمجید كرده است
• باب آنچه خداى تبارك و تعالى خود را بدان تمجید كرده است
• باب كسیكه بگوید: لا اله الا اللّه و اللّه اكبر
• باب كسیكه بگوید: لا اله الا اللّه وحده وحده وحده
• باب كسیكه ده بار بگوید: لا اله الا اللّه وحده لا شریك له
• باب كسیكه بگوید: اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریك له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله‏
• باب كسیكه در هر روز ده بار بگوید: اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریك له الهاً واحداً أحداً صمداً لم یتخذ صاحبة و لا ولداً
• باب كسیكه ده بار بگوید: یا اللّه یا الله
• باب كسیكه بگوید: لا اله الا اللّه حقاً حقاً
• باب هركس كه یارب یارب بگوید
• باب كسیكه بگوید: لا اله الا اللّه مخلصاً
• باب كسیكه بگوید: ماشاء اللّه لا حول و لا قوة الا بالله‏
• باب كسیكه بگوید: استغفر اللّه الذى لا اله الا هو الحى القیوم ذوالجلال و الاكرام و أتوب الیه‏
• باب گفتار در بامداد و شامگاه‏
• باب دعاى هنگام خوابیدن و هنگام بیدار شدن‏
• باب دعاى هنگام بیرون رفتن از منزل
• باب دعا پیش از نماز
• باب دعا دنبال نمازها
• باب دعا براى روزى‏
• باب دعا براى دین و وام
• باب دعا براى رفع اندوه و سختى و غم و دلتنگى و ترس
• باب دعا براى دردها و بیماریها
• باب حرز و تعویذ
• باب دعا هنگام خواندن قرآن‏
• باب دعا در هنگام حفظ قرآن
• باب دعاهاى كوتاه و مختصر براى همه حاجتهاى دنیا و آخرت
• كتاب فضل قرآن‏
• باب فضیلت آنكس كه قرآن را بكار بندد
• باب كسیكه بسختى قرآن را یاد گیرد
• باب كسیكه قرآن را حفظ كرده سپس فراموش كند
• باب در خواندن قرآن
• باب خانه هایى كه در آنها قرآن خوانده شود
• باب ثواب خواندن قرآن
• باب دستور به خواندن قرآن از روى آن‏
• باب شمرده و هموار خواندن قرآن با آواز خوش
• باب كسیكه هنگام خواندن قرآن خود را بغش مى‏زند
• باب مدت خواندن قرآن و ختم آن و مقدار زمانى كه یك ختم قرآن در آن شود
• باب اینكه قرآن بهمانسان كه نازل گردیده بالا رود نه انسان كه خوانند
• باب فضیلت برخى از سوره‏ها و آیات قرآن‏
• باب نوادر
• كتاب معاشرت و دستور چگونه زندگى كردن با مردم‏
• باب اندازه واجب در معاشرت
• باب خوش سلوكى با مردم‏
• باب كسیكه رفاقت و هم نشینى با او لازم است‏
• باب كسیكه هم نشینى و رفاقت با او بد است
• باب دوستى كردن با مردم‏
• باب آگاه كردن مرد برادر دینى خود را بدوستیش
• باب سلام كردن‏
• باب آنكه باید آغاز بسلام كند
• باب اینكه چون یكتن از میان یك گروه سلام كرد از دیگران كافى است و چون یكى از میان یك گروه جواب داد از دیگران كافى است
• باب سلام كردن به زنها
• باب سلام كردن بر سائر ملت‏ها
• باب نامه نوشتن مسلمان با اهل ذمه یهود و نصارى و مجوس‏
• باب چشم پوشى و گذشت‏
• باب نادر
• باب عطسه و جوابى كه هنگام عطسه زدن كسى باید گفت‏
• باب لازم بودن احترام از مسلمانان ریش سفید و سالخورده‏
• باب گرامى داشتن شخص كریم و بزرگوار
• باب حق شخص وارد شونده‏
• باب اینكه مجلسها امانت است
• باب سربگوشى صحبت كردن
• باب كیفیت نشستن‏
• باب وضعیت نشستن‏
• باب شوخى و خنده‏
• باب شوخى و خنده‏
• باب حد همسایگى‏
• باب خوش رفاقتى و حق رفیق در سفر
• باب نامه نوشتن به همدیگر
• باب نوادر
• باب
• باب نهى از سوزاندن كاغذهاى نوشته‏

باب اوقات و حالاتیكه امید اجابت دعا در آنها رود

بَابُ الْأَوْقَاتِ وَ الْحَالَاتِ الَّتِی تُرْجَى فِیهَا الْإِجَابَةُ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ یَحْیَى بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی الْبِلَادِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اطْلُبُوا الدُّعَاءَ فِی أَرْبَعِ سَاعَاتٍ عِنْدَ هُبُوبِ الرِّیَاحِ وَ زَوَالِ الْأَفْیَاءِ وَ نُزُولِ الْقَطْرِ وَ أَوَّلِ قَطْرَةٍ مِنْ دَمِ الْقَتِیلِ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ أَبْوَابَ السَّمَاءِ تُفَتَّحُ عِنْدَ هَذِهِ الْأَشْیَاءِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 226 روایة: 1@*@
ترجمه :
1- حضرت صادق (ع) فرمود: دعا را در چهار هنگام بخوانید: هنگام وزیدن بادها، و (گاه) بر طرف شدن سایه‏ها (یعنى هنگام ظهر)، و (نزد) فرو شدن باران، و (هنگام) ریخته شدن اولین قطره خون مؤمن (در جهاد یا غیر آن) زیرا در این چیزها درهاى آسمان باز شود.
2- عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ وَ غَیْرِهِ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ عَنْ أَبِی الْعَبَّاسِ فَضْلٍ الْبَقْبَاقِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یُسْتَجَابُ الدُّعَاءُ فِی أَرْبَعَةِ مَوَاطِنَ فِی الْوَتْرِ وَ بَعْدَ الْفَجْرِ وَ بَعْدَ الظُّهْرِ وَ بَعْدَ الْمَغْرِبِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 266 روایة: 2@*@
ترجمه :
2- و نیز آن حضرت علیه السلام فرمود: دعا در چهار جا به اجابت رسد: در نماز وتر، و بعد از سپیده دم، و بعد از ظهر، و بعد از مغرب.
توضیح:
مجلسى (ره) گوید: ظاهر اینست كه در سه مورد اخیر بعد از نمازهاى این اوقات است نه بعد از دخول اوقات. (مترجم گوید: وجهى براى این استظهار بنظر نرسید، و اللّه علم).
3- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّكُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع اغْتَنِمُوا الدُّعَاءَ عِنْدَ أَرْبَعٍ عِنْدَ قِرَاءَةِ الْقُرْآنِ وَ عِنْدَ الْأَذَانِ وَ عِنْدَ نُزُولِ الْغَیْثِ وَ عِنْدَ الْتِقَاءِ الصَّفَّیْنِ لِلشَّهَادَةِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 226 روایة: 3@*@
ترجمه :
3- حضرت صادق (ع) فرمود: امیرالمؤمنین علیه السلام فرموده است: دعا را در چهار جا غنیمت شمارید: نزد قرائت قرآن، و نزد گفتن اذن، و نزد آمدن باران، و نزد برخورد كردن دو صف (از مؤمنین و كفار) براى قتال.
4- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَطَاءٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ كَانَ أَبِی إِذَا كَانَتْ لَهُ إِلَى اللَّهِ حَاجَةٌ طَلَبَهَا فِی هَذِهِ السَّاعَةِ یَعْنِی زَوَالَ الشَّمْسِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 227 روایة: 4@*@
ترجمه :
4- حضرت باقر علیه السلام فرمود: پدرم هر زمان بدرگاه خداوند حاجتى داشت در این ساعت آن را مى‏خواست‏یعنى هنگام زوال خورشید (و اول ظهر كه خورشید از میانه آسمان بطرف مغرب متمایل شود).
5- عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنْ حُسَیْنِ بْنِ الْمُخْتَارِ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا رَقَّ أَحَدُكُمْ فَلْیَدْعُ فَإِنَّ الْقَلْبَ لَا یَرِقُّ حَتَّى یَخْلُصَ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 227 روایة: 5@*@
ترجمه :
5- حضرت صادق (ع) فرمود: هرگاه دل یكى از شما رقت كرد (و نرم شد) در آن حال دعا كند، زیرا دل تا پاك نشود رقت نكند.
شرح:
مجلسى (ره) گوید: رقت ضد قساوت است و نشانه رقت دل گریه است، و حاصل اینكه رقت نشانه پاكى دل از دغلى و حسد و افكار باطله و خیالاتى است كه انسانرا از توجه به خداى تعالى سرگرم كند، و خلوص و پاكى دل نشانه و سبب اجابت دعاء است.
6- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ شَرِیفِ بْنِ سَابِقٍ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ أَبِی قُرَّةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص خَیْرُ وَقْتٍ دَعَوْتُمُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِیهِ الْأَسْحَارُ وَ تَلَا هَذِهِ الْ‏آیَةَ فِی قَوْلِ یَعْقُوبَ ع سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّی وَ قَالَ أَخَّرَهُمْ إِلَى السَّحَرِ
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 227 روایة: 6@*@
ترجمه :
6- حضرت صادق (ع) فرمود: رسول خدا فرموده است: بهترین وقتیكه در آن خداى عزوجل را بخوانید (و دعا بدرگاهش كنید) سحرها است، و این آیه را كه درباره گفتار حضرت یعقوب علیه السلام است تلاوت فرمود: (دعا كردن براى آنها را) بسحر تأخیر انداخت (و مولكول بوقت سحر كرد).
7- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ سَعْدَانَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ أَبِی إِذَا طَلَبَ الْحَاجَةَ طَلَبَهَا عِنْدَ زَوَالِ الشَّمْسِ فَإِذَا أَرَادَ ذَلِكَ قَدَّمَ شَیْئاً فَتَصَدَّقَ بِهِ وَ شَمَّ شَیْئاً مِنْ طِیبٍ وَ رَاحَ إِلَى الْمَسْجِدِ وَ دَعَا فِی حَاجَتِهِ بِمَا شَاءَ اللَّهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 227 روایة: 7@*@
ترجمه :
7- حضرت صادق (ع) فرمود: پدرم هرگاه حاجتى از خدا طلب میكرد آنرا هنگام ظهر طلب میكرد، و چون اراده آن را میكرد چیزى مى‏آورد و صدقه میداد، و مقدار كمى عطر میزد و به مسجد مى‏رفت و براى حاجت خود دعا میكرد بدانچه خدا میخواست.
توضیح:
«و شم شیئاً من الطیب» كنایه از استعمال آن است چناچه ترجمه شد، و نیز مرحوم مجلسى و دیگران گفته‏اند: و این حدیث دلالت كند كه دعا چند شرط دارد (1) هنگام زوال باشد (2) صدقه دادن پیش از آن (3) استعمال عطر (4) به مسجد رفتن.
8- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَدِیدٍ رَفَعَهُ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا اقْشَعَرَّ جِلْدُكَ وَ دَمَعَتْ عَیْنَاكَ فَدُونَكَ دُونَكَ فَقَدْ قُصِدَ قَصْدُكَ‏
قَالَ وَ رَوَاهُ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ عَنْ أَبِی إِسْمَاعِیلَ السَّرَّاجِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ سَعِیدٍ مِثْلَهُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 228 روایة: 8@*@
ترجمه :
8- و نیز آن حضرت علیه السلام فرمود: هر گاه بدنت لرزید و چشمت گریان شد پس خود را باش، خود را باش (و بوسیله دعا بگیر از خداى سبحان آنچه خواهى از فیض ره) كه به تو توجهى شده است.
توضیح:
«قصد قصدك» آنطور كه ترجمه شد بنابر وجهى است كه فیض (ره) و مجلسى (قده) و دیگران معنا كرده‏اند باینكه «قصد» به صیغه مجهول خوانده شود و «قصدك» نائب فاعل آن باشد یعنى «بر آورده شدن قصد، و مقصود تو مورد قصد و اراده حق تعالى قرار گرفته است» و ممكن است «قصد» به صیغه معلوم خوانده شود و «قصدك» نیز فاعلش باشد ولى باین نحو چناچه مجلسى (ره) گوید بعید است.
9- عَنْهُ عَنِ الْجَامُورَانِیِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ صَنْدَلٍ عَنْ أَبِی الصَّبَّاحِ الْكِنَانِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ كُلَّ عَبْدٍ دَعَّاءٍ فَعَلَیْكُمْ بِالدُّعَاءِ فِی السَّحَرِ إِلَى طُلُوعِ الشَّمْسِ فَإِنَّهَا سَاعَةٌ تُفَتَّحُ فِیهَا أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ تُقَسَّمُ فِیهَا الْأَرْزَاقُ وَ تُقْضَى فِیهَا الْحَوَائِجُ الْعِظَامُ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 228 روایة: 9@*@
ترجمه :
9- حضرت باقر علیه السلام فرمود: خداى عزوجل از میان بندگان مؤمنش آن بنده‏اى را دوست دارد كه بسیار دعا كند، پس بر شما باد به دعا از هنگام سحر تا زدن آفتاب زیرا آن هنگامى است كه درهاى آسمان در آن هنگام باز گردد، و روزیها در آن تقسیم شود، و حاجتهاى بزرگ بر آورده شود.
10- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ فِی اللَّیْلِ لَسَاعَةً مَا یُوَافِقُهَا عَبْدٌ مُسْلِمٌ ثُمَّ یُصَلِّی وَ یَدْعُو اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِیهَا إِلَّا اسْتَجَابَ لَهُ فِی كُلِّ لَیْلَةٍ قُلْتُ أَصْلَحَكَ اللَّهُ وَ أَیُّ سَاعَةِ هِیَ مِنَ اللَّیْلِ قَالَ إِذَا مَضَى نِصْفُ اللَّیْلِ وَ هِیَ السُّدُسُ الْأَوَّلُ مِنْ أَوَّلِ النِّصْفِ‏
@@اصول كافى جلد 4 صفحه: 228 روایة: 10@*@
ترجمه :
10- عمر بن اذینه گوید: شنیدم از حضرت صادق (ع) كه مى‏فرمود: همانا در شب ساعتى است كه درك نكند آنرا بنده مسلمانى كه در آن نماز گزارد و خداى عزوجل را در آن ساعت بخواند (و به درگاهش دعا كند) جز اینكه اجابت شود (و دعایش مستجاب گردد) واین ساعت در هر شب هست، عرض كردم: خداینت خیر دهد بفرمائید آن چه ساعتى از شب است؟ فرمود: هنگامى كه نیمى از شب بگذرد، شش یك از اول نیمه شب.
توضیح:
رغبت به معناى میل و شوق و رهبت به معناى ترس و بیم، و تضرع یعنى فروتنى كردن، و تبتل به معناى بریدگى و انقطاع بدرگاه خداوند، و ابنهال به معناى زارى كردن است و استعاذه یعنى پناه جستن، و مسئلت به معناى درخواست كردن است، اینها ترجمه‏هاى فارسى آن است و معانى دیگر آنها در ضمن اخبار بیاید.