شما فکر می‌کنید با غفلت از هدف اصلی زندگی، خداوند شمشیر انتقامش را بر ملّتی که به دین پشت کند و در طلب دنیا و استفاده از آن اسراف کند، نمی‌کشد؟ آیا فکر می‌کنید با این روندِ مصرف، آینده‌ی خوبی در انتظار ملّت است؟ آب را اسراف می‌کنیم! گوشت را اسراف می‌کنیم و... چه چیزی را اسراف نمی‌کنیم؟ آیا شما امّت آن کسی نیستید که بالای منبر، پیراهنش را تکان می‌داد تا بخشکد، چون پیراهن دیگری نداشت؟ و چون هدف اصلی زندگی دنیایی را به‌خوبی می‌شناخت اصل را برداشتن هر چه بیشتر دنیا قرار نداده بود.
آیا ما همانند اولیاء الهی تنها وقتی پیراهنمان پاره و مندرس می‌شود آن را عوض می‌کنیم یا این‌که هدف خود را در داشتن پیراهن‌های متنوع می‌دانیم؟(23) در راستای غفلت از هدف اصلی زندگی در دنیا، خانه‌هایمان را عوض می‌کنیم چون مدلش تغییر کرده است و متوجه نیستیم که قرآن می‌فرماید: «واللهُ عَزیزٌ ذُوانتِقام»(24) و خداوند شکست‌ناپذیری است دارای انتقام. یعنی کسی که به بندگی خدا تن ندهد و به دین خدا پشت پا زند، خداوند از او انتقام می‌گیرد. چون آن‌‌طور که شایسته بود از فرصت‌ها و امکانات استفاده نکرد.
انسانی که هدف خود را فراموش کند ملاک‌هایش به هم می‌خورد، نه دشمن خود را درست می‌شناسد و نه دوست خود را، همچنان که نه آثار سوء کفر را می‌شناسد و نه برکات ایمان را. اگر می‌خواهید ثمره‌ی ایمان را بچشید و ارزش نبوّت را بیابید و آفات کفر کافران را در زندگی‌شان درک کنید، ابتدا باید آفات بی‌هدفی آن‌ها را بفهمید تا معلوم شود شرک به خدا عین بی‌هدفی است و هر اندازه انسان بیشتر از توحید فاصله بگیرد بیشتر در زندگی سرگردان می‌شود. اهل دنیا یک روز آرام نیستند؛ اگر به روان‌کاوی غربی‌ها و غرب‌زده‌ها بپردازید، درمی‌یابید که روح غربی یعنی اضطراب!! «اریک فروم» روانشناس معروف می‌گوید: «85% از بیماری‌های مردم آمریکا بیماری روانی است.»(25)
مردم همیشه چوب بی‌دینی‌شان را خورده‌اند در حالی که ملّت ما دارای شریعت والایی است که اگر به آن عمل کند و مقید به دستورات آن باشد دنیا و آخرتش آباد می‌گردد. اسلام آن‌قدر ظرفیت دارد که اگر مسلمانان مقید به دستورات اسلام شوند بدون آن‌که نیاز باشد زندگی در دنیا را محدود کنند و گوشه‌نشینی پیشه نمایند، از ارتباط با عالم بیکرانه‌ی ملکوت هم بهره مند شوند.