آیه
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَی بِآیَاتِنَآ إِلَی فِرْعَوْنَ وَمَلَإِیْهِ فَقَالَ إِنِّی رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِینَ
فَلَمَّا جَآءَهُم بِآیَاتِنَآ إِذَا هُم مِّنْهَا یَضْحَکُونَ
ترجمه
و همانا ما موسی را همراه با آیات (و معجزات) خود به سوی فرعون و اشراف قومش فرستادیم پس گفت: همانا من فرستاده پروردگار عالمیانم.
پس چون موسی با آیات ما به سراغ آنان آمد، آنان به آن (آیات و معجزات) خندیدند.
نکته ها
در قرآن، ماجرای موسی و فرعون و بنی اسرائیل تکرار شده است و این بخاطر آنست که سرنوشت موسی و قومش با سرنوشت پیامبر اسلام و مردم مکّه شباهت دارد، فرعون بهانه میآورد که موسی فقیر است و من تخت و تاج دارم، سران کفّار مکّه نیز پیامبر اسلام را فقیر و یتیم و خودشان را دارای مال و مقام میدانستند.
پیام ها
1- انبیا علاوه بر کمالات شخصی باید معجزه داشته باشند. «موسی بایاتنا»
2- در شرایط قبیلهای باید به سراغ اقوام رفت. «قال لقومه» ولی در شرایط حکومتی باید به سراغ حکومت رفت. «الی فرعون» (در شیوه تبلیغ ابتدا باید به سراغ موانع و اصلاح عناصری رفت که تغییر آنهاسبب تغییر جامعه است.)
3- طاغوتها به تنهایی قدرتی ندارند، این اطرافیان هستند که به طاغوتها زور میدهند. «فرعون و ملائه»
4- خنده و تمسخر نشانه پوکی و سبکسری و هوچیگری مخالفان است. «اذا هم یضحکون»