آیه
وَمِن قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَی إِمَاماً وَرَحْمَةً وَهَذَا کِتَابٌ مُّصَدِّقٌ لِّسَاناً عَرَبِیّاً لِّیُنذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُواْ وَبُشْرَی لِلْمُحْسِنِینَ
ترجمه
و پیش از قرآن، کتاب موسی امام و رحمت بود و این کتاب که به زبان عربی است، تصدیق کننده (کتابهای آسمانی) است تا به ظالمان هشدار دهد و برای نیکوکاران بشارت باشد.
نکته ها
در آیهی 9، از قول پیامبرصلی الله علیه وآله خواندیم که فرمود: پیامبریِ من، نوظهور و بیسابقه نیست، این آیه همان مطلب را دنبال میکند و میفرماید: قبل از قرآن، کتاب موسی، امام بود.
البتّه قبل از قرآن، انجیل کتاب حضرت عیسی مطرح بوده و شاید علّت اینکه از تورات نام برده شده، این است که بیشتر مخالفان پیامبر در مدینه، یهودیان بودند. علاوه بر آنکه شریعت حضرت عیسی، استمرار شریعت حضرت موسی بوده و انجیل، مکمّل تورات است.
در قرآن، حضرت ابراهیم به عنوان امام مطرح شده، «انّی جاعلک للنّاس اماما»** بقره، 124. ***و کتاب حضرت موسی، امام دانسته شده، «کتاب موسی اماماً و رحمة» و سیره و روش پیامبر اسلام الگو معرفی شده است، «لقد کان لکم فی رسول اللّه أسوة حسنة»** احزاب، 21. *** مؤمنان نیز از خداوند پیشوایی اهل تقوا را خواهانند. «و اجعلنا للمتّقین اماماً»** فرقان، 74. ***
آیهی 9، پیامبر را «نذیر» خواند و این آیه، قرآن را «نذیر» میخواند. «لینذر الّذین...» همان گونه که خداوند، پیامبر را بشیر نامیده، «رسلا مبشّرین و منذرین»** نساء، 165. *** و این آیه، قرآن را نیز بشیر مینامد. «بُشری للمحسنین»
پیام ها
1- فرستادن کتاب آسمانی، از سنّتهای الهی است. «و من قبله کتاب موسی»
2- مردم نیاز به الگو و راهبر دارند و کتابهای آسمانی که جلوهای از رحمت الهی میباشند، امام مردم هستند. «کتاب موسی اماماً و رحمة»
3- بر خلاف حکومت سلاطین که غالباً با سلطه و ضلالت همراه است، امامت دینی، آمیخته با هدایت و رحمت است. «اماماً و رحمة»
4- در تجلیل از حاضران، قبلیها را فراموش نکنید. «و من قبله... و هذا کتاب...»
5 - هماهنگی و همسویی میان کتب آسمانی، دلیلی بر حقانیّت آنهاست. «و من قبله کتاب موسی... و هذا کتاب مصدق»
6- در برابر تخریب و تهمت، تجلیل و تأیید لازم است. «هذا افک قدیم... هذا کتاب مصدّق»
7- قرآن با تصدیق کتب آسمانی پیشین، حق بزرگی بر آنان دارد. «مصدّق»
8 - کتاب آسمانی، وسیلهی هشدار ستمگران و بشارت نیکوکاران است. «لینذر... و بشری»
9- پذیرش کتاب آسمانی، احسان و انکار آن، ظلم به خویشتن است. «ظلموا... محسنین»