وظیفه این قشر خاص از مردم، بخاطر اشتغال به مسائل فرهنگی حسّاستر است. زیرا، از یک سو در جبهه مقدّم مبارزه فرهنگی قرار دارند و از سوی دیگر خود، آماج تیرهای هجوم فرهنگی می‌باشند. برای این گروه دو وظیفه اصلی وجود دارد:
1ـ هر یک از دو مرکز حوزه و دانشگاه حریم یکدیگر بشناسند و حفظ کنند. و از سخنانی که در اتحاد حقیقی حوزه و دانشگاه خلل ایجاد می‌کند جلوگیری نمایند.
﴿ صفحه 172﴾
2ـ لازم است هر یک از دو مرکز مزبور، عناصر اصلی فرهنگ اسلامی را بشناسد و بشناساند. در این زمینه لازم است پایه های فهم دینی بر اساس یقین نهاده شود و با نفوذ شک و ترویج شک گرایی مبارزه شود.
بهترین راه برای مبارزه با شک و شک گرایی آن است که شناخت خود و دیگران را از باورها و ارزشهای دینی، مضاعف سازیم و به یقین منطقی دست یابیم.
مثلاً در زمینه عقاید به یک سلسله باورهای درست و یقینی دست یابیم و آنها را به دیگران عرضه و برای آنها اثبات نمائیم. (بحثهای مربوط به هستی شناسی)
و در زمینه ارزشهای اسلامی، وجود یک سلسله ارزشهای ثابت و پایدار را به اثبات برسانیم و وجه بطلان سخنان بی پایه کسانی که ارزشهای را امور اعتباری و نیاز پرورده می‌دانند مدلَّل سازیم. (فلسفه اخلاق و فلسفه حقوق)
و در برابر کسانی که می‌کوشند تا از میزان پای بندی مردم به اعمال شرعی بکاهند: گناه و حرام را خوب جلوه دهند و تقیّد به مسائل شرعی را «خشکِ مقدّسی» بنامند. خود و دیگران را به عمل کردن به مسائل شرعی وا داشته و تشویق نمائیم.
و پیش از همه این بحثها بر ما لازم است که در برابر کسانی که اصل وجود یقین را یک ضد ارزش تلقّی می‌کنند و از شکاکیّت و نسبیّت در معرفت، تبلیغ می‌نمایند امکان معرفت یقینی را اثبات کنیم و از این رهگذر عقاید دینی و ارزشهای اسلامی را از یک پشتوانه معرفت‌شناختی برخوردار سازیم (بحثهای مربوط به معرفت شناسی)