آیه
وَإِذَآ أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُواْ بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ إِذَا هُمْ یَقْنَطُونَ
ترجمه
و هرگاه به مردم رحمتی چشانیم، به آن شاد شوند و اگر به خاطر دستاورد گذشته (و اعمال بد) آنها، ناگواری (و مصیبتی) به آنان رسد، ناگهان مأیوس میشوند.
پیام ها
1- انسان، شخصیّتی تأثیرپذیر و انفعالی دارد. «فرحوا... یقنطون»
2- رحمت از خداست و ناگواریها از عملکرد خود ما. «اذقنا النّاس رحمة - سیّئة بما قدّمت ایدیهم»
3- انسانِ دور از خدا، پوک و کم ظرفیّت است؛ با اندکی نعمت، مست میشود و با کمی تلخی و غم، به بن بست میرسد.**تنوین در کلمات «رحمة و سیّئة»، بر قلّت و کمی دلالت میکند.*** «رحمة فرحوا - سیّئة ... یقنطون» در صورتی که خداوند از مردم تحمّل و ظرفیّتی را میخواهد که از دست رفتن نعمتها آنان را نگران و به دست آوردن نعمتها آنان را سرعت نکند. «لکیلاتأسوا علی ما فاتکم ولا تفرحوا بما آتاکم»**حدید، 23.***
4- برخورداری از رحمت، قطعی است، ولی مبتلا شدن به ناگواری قطعی نیست. «اذا... اِن...» (برای برخورداری از رحمت، کلمهی «اذا» بکاررفته که به معنای انجام قطعی است، ولی برای گرفتار شدن، کلمهی «اِن» بکار رفته که به معنای غیر قطعی بودن است.)