وقتی مسلمانی هر چند کودک، از دنیا میرود، پس از غسل دادن و کفن کردن، باید بر پیکر او نماز خواند. گرچه نام «نماز میّت» بر آن گفته شده، ولی در واقع دعایی بیش نیست، زیرا رکوع و سجود و تشهد و سلام ندارد و وضو و غسل و تیمّم داشتن شرط نیست و پاک بودن بدن نمازگزار هم لازم نمیباشد. اگر چه بهتر است شرایط نماز را داشته باشد.
این مراسم، بهتر است که به صورت جماعت انجام شود.
خواندن نماز بر جنازه مسلمان، «واجب کفایی» است. یعنی بر همه مسلمین واجب است و اگر فرد یا افرادی بخوانند، از دیگران ساقط است.
این نماز، خواستن رحمت و مغفرت برای مرده است. از این رو بهتر است که دوستان و بستگان و مؤمنین را خبر کنند تا حضور یافته و بر او نماز بگذارند. این نماز، هم سبب رحمت بر میّت است و هم موجب اجر برای نمازگزاران میشود.**وسائلالشیعه، ج 2، ص 762.***
معمولاً در خواندن این نماز، دعاها و جملات خاصّی به صورت مستحّب خوانده میشود. امّا اندازه واجب آن، که دانستنش برای هر مسلمان ضروری است به این صورت است:
نماز میّت پنج تکبیر دارد.
پس از تکبیر اوّل بگویند: «اشهد اَن لا اله الاّ اللّه و انّ محمّداً رسول اللّه».
پس از تکبیر دوّم بگویند: «الّلهم صل علی محمد و آل محمّد».
پس از تکبیر سوّم بگویند: «الّلهم اغفر للمؤمنین والمؤمنات».
پس از تکبیر چهارم: «الّلهم اغفر لهذا المیت» (اگر میت، مرد است) یا: الّلهم اغفر لهذه المیّتِ». (اگر میت، زن است)
پس از تکبیر پنجم، نماز تمام است.
کسی که بر میّت نماز میخواند، باید رو به قبله باشد، و میّت را، در مقابل او به پشت بخوابانند. بطوری که سر او به طرف راست نمازگزار و پایش به طرف چپ او باشد.
نمازگزار باید از میّت دور نباشد. ولی اگر به صورت جماعت باشد، دور بودن نفرات دیگر مانعی ندارد ولی اتصال باید حفظ شود.
اگر بر میتی نماز خوانده نشود (به عمد یا از روی فراموشی) یا بعداً معلوم شود که نماز، باطل بوده، پس از دفن شدن بر قبر او باید خواند.**توضیح بیشتر مسائل، در رساله عملیه.***