معنای «قنوت»، اطاعت، دعا، توجّه به خدا و خشوع در نماز است. و در نماز، یکی از مستحبّات است که دست را تا مقابل صورت آورده و دعا کنند. گرچه مرحوم صدوق، آنرا واجب دانسته است.
طبق روایات، در نماز جمعه و نماز صبح و مغرب، تأکید بیشتر شده است. در قنوت دعای خاصّی لازم نیست و به فرموده امام صادق علیه السلام هر دعایی که بر زبان جاری شد خوب است،**آنچه درباره احکام قنوت آمد: جواهر، ج 10، ص 352 تا 362.*** ولی برخی دعاها سفارش بیشتر شده است.
رسول خدا صلی الله علیه و آله سفارش کرده که در نمازها، قنوت را طول دهید و این را سبب آسانی وقوف انسان در مراحل حسابرسی قیامت دانسته است: «اَطْولَکُم قُنوتاً فیدارِالدّنیا اَطْوَلُکم راحَة یَومالقیامَةِ فی الموقف»**بحارالانوار، ج 82، ص 199 و جواهر، ج 10، ص367.*** و نیز در روایت است که بهترین نماز، آنست که قنوتش طولانیتر باشد.**بحارالانوار، ج 82، ص 206. در این کتاب، احادیث بسیاری درباره قنوت نقل شده است.***
در قنوت، که حالت نیایش و طلب حاجت از خداست، هر چه دعاهای بهتر و خواستنیهای متعالیتر ذکر شود، بهتر است. برخی از علما (حاج ملا هادی سبزواری) در قنوتِ نماز شب خود، دعای «جوشن کبیر» را میخواند. که بسی طولانی است و شامل هزار نام و صفت خداوند است. اینگونه نماز، نشان عشق به خدا و علاقه به مناجات با اوست.