اخلاص مطلوب و ارزشمند، آنست که در متن جامعه و در میان مردم و همراه با مسئولیتها و فعالیتهای اجتماعی باشد. عدّهای به غلط، آنرا در انزوا و دوری از مردم میجویند. خداوند، شیر خالص و گوارا را از میان غذا و خون پدید میآورد.**نحل، آیه 66. ***انسان خالص نیز باید از لابلای آلودگیها و ناپاکیهای محیط، جان خود را سالم نگهدارد و نیّت و عمل خود را از آلایش ریا پاک سازد و روسفید بیرون آید. اینگونه اخلاص است که ارزشمند و مهم است.
مخلص، خود را در اختیار پروردگار میگذارد و دل را خانه محبّت او میسازد و انگیزه الهی را بر همه اعمال و رفتار خویش حاکم میکند و از این راه به عزّت و سربلندی میرسد.