جز آنچه از آیات و احادیث نقل شد، رفتار اولیاء خدا نیز اهمیّت و جایگاه آنرا بیان میکند. نماز، جزء برنامه انبیاء بوده است.
حضرت عیسی علیه السلام در گهواره میگوید: خداوند مرا تا زنده هستم به نماز و زکات سفارش کرده است: «وَأَوْصَنِی بِالصَّلَوةِ وَالزَّکَوةِ مَا دُمْتُ حَیّاً»**مریم، آیه 31.***
امام حسین علیه السلام ، حتی ظهر روز عاشورا در میدان مبارزه و در برابر تیرهای دشمن هم نماز را رها نکرد.
حضرت ابراهیم علیه السلام ، همسر وکودک خویش را در بیابانهای داغ مکّه، که آن هنگام هیچ آب و گیاهی نداشت، مسکن داد و گفت: خدایا، تا نماز به پا دارند: «إِنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ عِندَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لَیُقِیمُواْ الصَّلَوةَ»**ابراهیم، آیه 37.***
پیشوایان معصوم ما، هنگام نماز، رنگ خود را میباختند و میفرمودند: وقت ادای امانت الهی وحضور در پیشگاه الهی است.**بحارالانوار، ج 81.***
گرچه بعضی نماز را به طمع بهشت یا ترس از عذاب جهنم میخوانند، امّا امیرالمؤمنین علیه السلام نماز را نه برای تجارت یا سپری از آتش، بلکه بخاطر شایستگی خدا برای عبادت، انجام میدهد.**نهج البلاغه، حکمت 237.***
برای اهتمام به این برنامه سازنده، اسلام به پدران و مادران سفارش کرده که اطفال خود را قبل از بلوغ، مثلاً از سنّ هشت سالگی به هر نحو که میتوانند وادار به نماز کنند و گاهی هم بخاطر بی اعتنایی شان، از خود خشونت نشان دهند.**وسائلالشیعه، ج 3، ص 13.***
آنکه اهل نماز است، با مبدأ هستی مرتبط است. مثل خلبانی که با اتاق فرمان ارتباط دارد.
نماز، سبب آمرزش گناهان و زدودن آثار لغزش هاست. قرآن، پس از دستور به نماز، میفرماید: «إِنَّ الْحَسَنَتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ»**هود، آیه 114.*** نیکیها، بدیها را از بین میبرد.