در روایتی از امام حسن عسکری (علیه السلام) میخوانیم که فرمود: از پدرم امام دهم سؤال کردم: آیا پیامبر اسلام (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) با یهود و مشرکان در برابر سرزنشها و بهانه گیریهایشان به بحث و گفتگو و استدلال می پرداخت؟
پدرم فرمود: آری، بارها چنین شد، از جمله اینکه روزی پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) در کنار خانه خدا نشسته بود، عبد الله بن ابی امیه مخزومی در برابر او قرار گرفت و گفت: ای محمد تو ادعای بزرگی کردهای، و سخنان وحشتناکی میگوئی! تو چنین میپنداری که رسول پروردگار عالمیانی، اما پروردگار جهانیان و خالق همه مخلوقات شایسته نیست، رسولی مثل تو - انسانی همانند ما - داشته باشد، تو همانند ما غذا میخوری، و همچون ما در بازارها راه میروی! پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) عرضه داشت: بار پروردگارا تو همه سخنان را می شنوی و به هر چیز عالمی، آنچه را بندگان تو میگویند میدانی (خودت پاسخ آنها را بیان فرما) در این هنگام آیات فوق نازل شد و به بهانه گیریهای آنها پاسخ داد.**تفسیر نورالثقلین جلد 4 صفحه 6***
@@تفسیر نمونه جلد 15 صفحه 26@@@
تفسیر: