روح آدمـی را یـا خـدا پـر مـی کـنـد و یـا هـوا، کـه جـمـع میان این دو ممکن نیست، هواپرستی سـرچـشـمـه غـفـلت از خـدا و خـلق خـدا اسـت، هـواپـرسـتـی عامل بیگانگی از همه اصول اخلاقی است، و بالاخره هواپرستی انسان را در خویشتن فرو می برد، و از همه حقایق جهان دور می سازد.
یـک انـسـان هـواپـرسـت جـز به اشباع شهوات خویش نمی اندیشد آگاهی، گذشت، ایثار فداکاری و معنویت برای او مفهومی ندارد.
رابـطـه این دو با هم در آیات فوق بخوبی بازگو شده است، آنجا که می گوید: (و لا تطع من اغفلنا قلبه عن ذکرنا و اتبع هواه و کان امره فرطا)
در ایـنـجـا نخست غفلت از خدا مطرح است و به دنبال آن پیروی از هوا، و جالب اینکه نتیجه آن افراطکاری آنهم به طور مطلق ذکر شده است .
چـرا هـواپـرست همیشه گرفتار افراط است، شاید یک دلیلش این باشد که طبع آدمی در لذتهای مادی همیشه رو به افزون طلبی می رود کسی که دیروز از فلان مقدار مواد مخدر نشئه می شد امروز با آن مقدار نشئه نمی شود، و باید
@@تفسیر نمونه جلد 12 صفحه 424 @@@
تدریجا بر مقدار آن بیفزاید، کسی که دیروز یک قصر مجهز چند هزار متری او را سیر می کـرد امـروز بـرای او یـک امـر عادی است، و به همین ترتیب در همه شاخه های هوا و هوس، دائما رو به افراط گام برمی دارند تا خود را هلاک و نابود کنند.