رابطه با خدا، رابطه با رهبران الهی، رابطه با خلق، و رابطه با خویشتن 3 - آخرین قسمت که ثمره دو قسمت قبل است، فساد در روی زمین است .
کسی که پیمانهای خدا را بشکند، و پیوندها را از هر سو ببرد، آیا کاری جز فساد انجام خواهد داد؟!
این تلاشها و کوششها از ناحیه این گروه به خاطر رسیدن به مقاصد مادی، و یا حتی خیالی، صورت می گیرد، و به جای اینکه آنها را به هدف ارزنده ای نزدیک کند، دور می سازد، چرا که لعنت به معنی دوری از رحمت خدا است .**راغب در کتاب مفردات می گوید:(لعن) به معنی طرد کردن و دور ساختن توام با خشم است این کلمه هنگامی که به خدا در آخرت اضافه شود اشاره به عقوبت و کیفر است و در دنیا به معنی بریدن از قبول رحمت و اگر از ناحیه مردم باشد به معنی نفرین است***
جالب اینکه در این آیه و آیه گذشته، دار (خانه و سرا) به صورت مطلق آمده است، اشاره به اینکه سرای واقعی در حقیقت، سرای آخرت است چرا که هر سرای دیگر ((البته خلل می گیرد))!
در آیه بعد اشاره به این می کند که روزی و زیادی و کمی آن، بدست خدا
@@تفسیر نمونه جلد 10 صفحه 200@@@
است : ((خداوند روزی را برای هر کس بخواهد وسیع، و برای هر کس بخواهد تنگ قرار می دهد)) (الله یبسط الرزق لمن یشاء و یقدر).
اشاره به اینکه آنها که به خاطر جلب در آمد بیشتر در روی زمین فساد می کنند، پیوندهای خدائی را می برند، و عهد الهی را میشکنند تا در آمد و بهره بیشتری از زندگی مادی پیدا کنند، توجه به این حقیقت ندارند که روزی و کم و زیاد آن بدست خدا است .
این جمله علاوه بر این می تواند پاسخ به سؤالی که صریحا در آیه ذکر نشده است، باشد و آن اینکه بعد از بیان دو گروه حامیان حق و باطل، در آیات قبل، این سؤال پیش می آید: چگونه خداوند همه اینها را از مواهب و روزیهای خود برخوردار می سازد؟!.
آیه در پاسخ این سؤال می گوید: روزی و کم و زیاد آن دست خدا است، و به هر صورت متاعی است زودگذر، آنچه باید روی آن حساب کرد، همان سرای دیگر و سعادت ابدی است .
ولی به هر حال نکته مهم این است که ((مشیت الهی )) در زمینه روزیها این نیست که خدا بی حساب و بدون استفاده از اسباب، به کسی روزی فراوان دهد و یا روزی او را کم کند، بلکه مشیت او بر این قرار گرفته است که آنرا در لابلای اسباب این جهان جستجو کند که ((ابی الله ان یجری الامور الا باسبابها))!
سپس اضافه می کند که ((پیمان شکنان و مفسدان فی الارض، تنها به زندگی دنیا خشنود و خوشحالند در حالی که زندگی دنیا در برابر آخرت، متاع ناچیزی بیش نیست )) (و فرحوا بالحیوة الدنیا و ما الحیوة الدنیا فی الاخرة الا متاع ).
ذکر ((متاع )) به صورت ((نکره )) برای بیان ناچیز بودن آنست، همانگونه که در فارسی میگوئیم فلان موضوع متاعی بیش نیست، یعنی متاعی بیارزش !.
@@تفسیر نمونه جلد 10 صفحه 201@@@
نکته ها :