نویسنده تفسیر المنار که بدبینی فوق العاده ای نسبت به ((شیعه)) دارد و به همان نسبت از عقائد شیعه و تاریخ آنها بی خبر است، در ذیل این آیه زیر ماسک دعوت به سوی اتحاد فصلی در زمینه شیعه، صحبت کرده و آنها را به عنوان تفرقه افکنان و مخالفان اسلام و کسانی که زیر نقاب مذهب به فعالیتهای سیاسی ضد اسلامی پرداخته اند، متهم ساخته است!، گویا وجود کلمه شیعا در آیه فوق که هیچگونه ارتباطی با مساله تشیع و شیعه ندارد او را به یاد این مطالب واهی انداخته است!.
نوشته های او بهترین پاسخ برای گفته های او و روشنترین شاهد برای عدم اطلاع او از تاریخ و عقاید شیعه است زیرا:
1 - میان ((شیعه)) و ((عبدالله سبا)) یهودی که اصل وجود او از نظر تاریخ مشکوک است و به فرض وجود، کمترین نقشی در تاریخ تشیع و کتب شیعه ندارد پیوند قائل شده و از سوی دیگر میان ((شیعه) و ((باطنیه)) حتی میان ((شیعه)) و ((فرقه
@@تفسیر نمونه جلد 6 صفحه 52 @@@
ضاله که از بزرگترین دشمنان شیعه هستند ارتباط قائل شده است، در حالی که مختصر آگاهی از تاریخ شیعه نشان می دهد که اینها سخنان موهومی بیش نیست بلکه افترا و تهمت است و از همه عجیبترجمعیت غلات را (آنها که در حق علی (علیه السلام) غلو کردند و او را به خدائی پذیرفتند) که در فقه شیعه به عنوان یکی از دسته هائی که کفر آنها قطعی و مسلم است، شناخته شده اند، به شیعه پیوند داده، و شیعیان را متهم به عبادت اهلبیت و امثال آن کرده است!.
مسلما اگر نویسنده المنار تحت تاثیر پیش داوریهای نادرست و تعصبهای ناروا نبود، و به خود اجازه می داد که عقائد شیعه را از خود شیعه بشنود و در کتابهای خود شیعه بخواند نه در کتب دشمنان آنها، به خوبی می دانست که این نسبتها نه تنها دروغ و افترا است، بلکه مضحک و خنده آور است.
و از همه عجیبتر اینکه پیدایش شیعه را به ایرانیان نسبت داده اند در حالی که قرنها پیش از آنکه ایرانیها شیعه باشند، تشیع در عراق و حجاز و مصر بوده است و مدارک تاریخی گواه زنده این حقیقت است.
2 - گناه شیعه این است که به گفته قطعی پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) که در معتبرترین منابع اهل تسنن نیز آمده است عمل کرده، آنجا که فرمود: من در میان شما دو چیز گرانمایه به یادگاری می گذارم که اگر به آنها متمسک شوید هیچگاه گمراه نخواهید شد، کتاب خدا و عترتم.**به صحیح ترمذی جلد 3 صفحه 100 _ سنن بیهقی جلد اول صفحه 13 و جلد دوم صفحه 148 _ سنن دارمی جلد 2 صفحه 431 _ کنز العمال جلد اول صفحه 154 و 159 و طبقات ابن سعد جلد دوم قسمت 2 صفحه 2 و کتب دیگر مراجعه فرمائید.***
گناه شیعه این است که اهلبیت پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) را که از همه آگاهتر به مکتب و آئین او بودند، پناهگاه خود در مشکلات اسلامی قرار داده، و حقایق اسلام را
@@تفسیر نمونه جلد 6 صفحه 53 @@@
از آنها گرفته است.
گناه شیعه این است که به پیروی از منطق و عقل، و الهام از قرآن و سنت، باب اجتهاد را مفتوح می داند، و به فقه اسلام تحرک می بخشد و می گوید: چه دلیلی دارد که فهم قرآن و سنت را منحصر به چهارنفر کنیم، و همه مجبور باشند از آنها پیروی کنند؟!
مگر خطابات قرآن و سنت متوجه عموم افراد با ایمان در همه قرون و و اعصار نیست؟
و مگر صحابه پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) در فهم قرآن و سنت، از افراد معینی پیروی می کردند؟ پس چرا اسلام را در چهار دیواری خشک و کهنه ای به نام مذاهب چهارگانه حنفی و مالکی و حنبلی و شافعی محصور سازیم؟!
گناه شیعه این است که می گوید یاران پیامبر اسلام (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) مانند همه افراد دیگر باید با مقیاس ایمان و عملشان مورد بررسی قرار گیرند، آنها که عملشان مطابق کتاب و سنت است خوب، و آنها که در عصر پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) و یا بعد از او بر خلاف کتاب و سنت عمل کردند، باید طرد شوند، و نام صحابه بودن نباید سپری برای جنایتکاران شود و افرادی مانند معاویه که تمام ضوابط اسلامی را زیر پا گذاشت و بر امام وقت، که همه امت اسلامی امامت او را، حد اقل، در آن زمان قبول دارند، خروج کرد، و آنهمه خونهای بیگناهان را ریخت نباید تقدیس شوند، همچنین پاره ای از صحابه جیره خوار که جزء دار و دسته او بودند.
آری شیعه چنین گناهانی را دارد و به آن معترف است، ولی آیا هیچ جمعیتی را مظلومتر از شیعه سراغ دارید که نقطه های درخشان و افتخار زندگی و تاریخ او را نقطه های ضعف نشان دهند؟ و یکدنیا دروغ و تهمت به او ببندند و حتی اجازه ندهند عقائد صحیح خود را در میان عموم مسلمانان پخش کند، بلکه همیشه عقائد او را از دشمنان او بگیرند نه از خود او؟!
@@تفسیر نمونه جلد 6 صفحه 54 @@@
آیا اگر جمعیتی به دستور پیامبرش عمل کند در حالی که دیگران عمل نکنند تفرقه انداز و نفاق افکن محسوب می شود؟ آیا اینها را باید از راهی که می روند باز داشت تا اتحاد برقرار شود؟ یا آنها را که از بی راهه می روند؟!
3 - تاریخ علوم اسلامی نشان می دهد که در غالب این علوم شیعه پیشقدم بودند تا آنجا که شیعه را به عنوان پدید آورندگان علوم اسلام می شناسد.**برای آگاهی از مدارک این موضوع به کتاب (تأسیس الشیعه لعلوم الاسلام) و کتاب (اصل الشیعه و اصولها) که هر دو خوشبختانه به فارسی ترجمه شده اند، اولی تحت عنوان (شیعه و یا پدید آورندگان علوم اسلامی)، و دومی تحت عنوان (آئین ما) انتشار یافته است، مراجعه نمائید.***
کتابهائی که علمای شیعه در رشته تفسیر و تاریخ و حدیث و فقه و اصول و رجال و فلسفه اسلامی نوشته اند چیزی نیست که بتوان آنها را پنهان ساخت و در تمام کتابخانه های آزاد موجود است (البته به استثنای اکثر کتابخانه های اهل تسنن که معمولا اجازه ورود این کتابها را به کتابخانه های خود نمی دهند در حالی که ما اجازه ورود کتابهای آنها را از قرنها قبل به کتابخانه های خود داده ایم!) و گواه زنده این مدعا است.
آیا آنها که اینهمه کتاب برای عظمت اسلام و پیشبرد تعلیمات اسلام نوشته اند، دشمنان اسلام بودند؟
آیا دشمنی سراغ دارید که اینهمه دوستی و محبت کند؟
آیا کسی جز یک عاشق مخلص نسبت به قرآن و پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) می تواند منشا اینهمه خدمت باشد؟
در پایان سخن باید بگوئیم اگر می خواهید نفاق و تفرقه برچیده شود بیائید بجای تهمت به یکدیگر، همدیگر را آنچنانکه هستیم بشناسیم، زیرا این گونه نسبتهای ناروا نه تنها به وحدت اسلام کمک نمی کند، بلکه ضربه محکمی بر
@@تفسیر نمونه جلد 6 صفحه 55 @@@
پایه های وحدت اسلامی می زند.