(37) إِن تَحْرِصْ عَلَی هُدَیَهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی مَن یُضِلُّ وَمَا لَهُم مِّن نَّصِرِینَ
ترجمه: (ای پیامبر) اگرچه بر هدایت آنان حرص میورزی، اما (بدان که) قطعاً خداوند کسی را که (بخاطر سوء انتخاب وعملش) گمراه کرده هدایت نمیکند وبرای آنان هیچ یاوری نیست.
نکتهها:
بدنبال آیهی قبل که فرمود: انحراف گروهی بخاطر انکار و کفرشان حتمی است، این آیه خطاب به پیامبر میفرماید: بر آنها دلسوزی مکن که دلسوزی تو بیاثر است، زیرا قلب آنان را خداوند مُهر کرده و دیگر قابل هدایت نیستند.
گاهی اشکال در قابلیت مردم است، نه مبلّغ. پیامبر معصوم است و نقطه ضعفی ندارد، بهترین اخلاق را دارد، دلسوز هم هست، امّا باز هم مردم قبول نمیکنند.
پیامها:
1- انسان گاهی به جایی میرسد که نه در دنیا قابل هدایت است و نه در آخرت قابل نصرت. (لا یهدی، من ناصرین)
2- مبلّغ باید بداند که به هر حال گروهی هیچ منطقی را نمیپذیرند، پس انتظار ایمان همه مردم را نباید داشت. (ان تحرص ...لایهدی من یضلّ)
3- شفاعت در قیامت، قابلیت میخواهد، نه آنکه هر کس بتواند از آن بهرهمند شود. (ما لهم من ناصرین)