(27) ثُمَّ یَوْمَ الْقِیَمَةِ یُخْزِیهِمْ وَیَقُولُ أَیْنَ شُرَکَآءِیَ الَّذِینَ کُنتُمْ تُشَقُّونَ فِیهِمْ قَالَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْعِلْمَ إِنَّ الْخِزْیَ الْیَوْمَ وَالسُّوءَ عَلَی الْکَفِرِینَ
ترجمه: (به علاوه) خداوند در روز قیامت آنان را خوار و رسوا خواهد ساخت و میگوید: شریکان من که درباره آنها (با پیامبر و مؤمنان) ستیزه و مخالفت میکردند، کجا هستند؟ (در این هنگام) دانشمندان گویند: همانا امروز، ذلت و رسوایی بر کافران است.
نکتهها:
در فرهنگ قرآن، علم و جهل معنایی گستردهتر از دانستن و ندانستن دارد. عالم کسی است که اندیشه و عمل او بر اساس حق و حقیقت باشد، گرچه قدرت خواندن و نوشتن هم نداشته باشد و جاهل کسی است که فکر و عمل او بر باطل باشد، گرچه همهی علوم را نیز بداند. قرآن، اندیشهی شرک و بتپرستی را نشانهی جهل میداند، چنانکه ریشهی عمل زشتِ قوم لوط را جهل میشمرد. در این آیه نیز، «اوتوا العلم» کسانی هستند که در برابر کفر و شرک، قرار گرفتهاند، یعنی علم واقعی، انسان را به توحید و ایمان میرساند.
پیامها:
1- کیفر اصلیِ مجرمان، در قیامت است و هلاکت در دنیا مقدمهای برای آن میباشد. (ثم یوم القیمة یخزیهم)
2- آنان که در دنیا مؤمنان را خوار میشمردند، خود در قیامت خوار میشوند.(یخزیهم)
3- به دنبال هر کس بروی، باید در قیامت جوابگو باشی. (اَین شرکائی)
4- در دادگاه قیامت، مشرکان حرفی برای گفتن ندارند. (این شرکائی) خدا، پاسخی ندارد.
5- علم واقعی که موجب ایمان و عمل میشود، هدیهای الهی است. (اوتوا العلم)