(26) قَدْ مَکَرَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَأَتَی اللَّهُ بُنْیَنَهُم مِّنَ الْقَوَاعِدِ فَخَرَّ عَلَیْهِمُ السَّقْفُ مِن فَوْقِهِمْ وَأَتَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَیْثُ لَا یَشْعُرُونَ
ترجمه: همانا کسانی که قبل از ایشان بودند (نیز) مکر ورزیدند، پس قهر خداوند به سراغ پایههای بنای آنان آمد، پس سقف از بالای سرشان بر آنان فرو ریخت و از آنجا که اندیشهاش را نمیکردند، عذاب الهی آمد.
نکتهها:
این آیه هم تهدیدی است برای توطئهگران، و هم تسلّی خاطر پیامبر است.
پیامها:
1- توطئه در برابر حق، همواره بوده است. (قد مکر الذّین من قبلهم)
2- آنجا که اساس دین در خطر باشد، خداوند خود وارد عمل میشود. (فاتی اللَّه)
3- مخالفان دین و مکتب بدانند که خداوند طرفِ آنهاست. (فاتی اللَّه بنیانهم)
4- هر کجا بنیان دین در خطر افتد، (در آیات قبل، کفار، وحی را اساطیر معرفی میکردند) برخورد نیز باید بینانی باشد. (فاتی اللَّه بنیانهم)
5- برخورد با دشمن باید بنیانی باشد نه سطحی و ظاهری، تا همهی تشکیلات فکری و سازمانی آنها از بین رود. (فاتی اللَّه بنیانهم ... فخرّ علیهم السّقف)
6- کیفرهای الهی مخصوص آخرت نیست. (فاتی اللَّه بنیانهم)
7- گاهی بنای محکم، بجای حفاظت از جان انسان، گور خود انسان میشود. (فخرّ علیهم السقف)
8- زمان و مکان قهر خدا، قابل پیشبینی نیست. (من حیث لایشعرون)