لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحاً إِلَی قَوْمِهِ فَقَالَ یَقَوْمِ اعْبُدُواْ اللَّهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ
قَالَ الْمَلَأُ مِن قَوْمِهِ إِنَّا لَنَرَیکَ فِی ضَلَلٍ مُّبِینٍ
همانا نوح را به سوی قومش فرستادیم. پس به مردم گفت: ای قوم من! خدا را بپرستید که جز او برای شما خدا و معبودی نیست. همانا من بر شما از عذاب روزی بزرگ بیمناکم.
سران قوم او گفتند: همانا ما تو را در گمراهی آشکاری میبینیم.
نکته ها
نمونهی «بلد خبیث» که در آیهی قبل مطرح بود، قوم نوح بودند که هر چه حضرت نوح فریاد زد، به جایی نرسید. داستان حضرت نوح علیه السلام در سورههای نوح، صافّات، اسراء، احزاب، یونس، مؤمنون و قمر آمده است.
«خوف»، جنبه مثبت نیز دارد، ولی «جُبن»، فقط ترسِ منفی و ناپسند است. «جبن»، ناشی از خودکمبینی است و «خوف»، گاهی مولود واقعبینی و هوشیاری نسبت به خطرهاست.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله فرمود: نوح علیه السلام اوّلین پیامبر اولوا العزمی است که از طرف خداوند به رسالت عامّه مبعوث شد. ** تفسیر درّالمنثور*** دعوت حضرت نوح جهانی بود، چون قوم او همهی مردم آن روز زمین بودند و حضرت در نفرین خود همهی کافران روی زمین را نفرین کرد، «و قال نوح ربّ لا تذر علی الارض من الکافرین دیّاراً» **نوح، 26*** و همهی جهانیان غرق شدند.
حضرت نوح علیه السلام 950 سال مردم را دعوت به توحید نمود،«مائة الف الاّ خمسین عاما» ** عنکبوت، 14*** آنها نه تنها ایمان نیاوردند، بلکه از آن حضرت دوری کرده، «فلم یزدهم دعائی الاّ فرارا» ** نوح، 6*** و او را مورد آزار و شکنجه قرار میدادند. به قدری میزدند که بیهوش بر زمین میافتاد، امّا هنگامی که به هوش میآمد میگفت: «الّلهم اِهدِ قومی فانّهم لایعلمون» خدایا! قوم مرا هدایت کن که آنان ناآگاهند.
پیام ها
1- با اینکه رسالت نوح علیه السلام جهانی بود، ابتدا از قوم خود شروع کرد. «یا قوم»
2- دعوت به توحید و خداپرستی، سرآغاز دعوت انبیا و از مشترکات همهی ادیان الهی است. «اُعبدوا اللّه»
3- دلیل یکتاپرستی، یکتایی وبیشریک بودن خداوند است. «اعبدوا اللّه... ما لکم من اله غیره»
4- خداشناسی و ایمان به خدا، از همان ابتدا و در طول تاریخ بوده است. (حضرت نوح که قبل از حضرت ابراهیم، موسی وعیسی علیهم السلام بود، به مردم گفت: خدا را عبادت کنید، که این بیانگر شناخت آنان نسبت به خداوند است) «یا قوم اعبدوا اللّه»
5 - انبیا، دلسوزان واقعی بشرند. «یا قوم... انّی أخاف علیکم»
6- همیشه مخالف انبیا، گروهی از اشراف و سردمداران بودهاند که زرق و برق ثروت و قدرت آنان، چشم مردم را پر میکرده است. «الملأ من قومه»
7- بدتر از ایمان نیاوردن، گمراه دانستن انبیاست. «انّا لنراک فی ضلال مبین» آری، وقتی فطرت مسخ شود، راهنمای واقعی را گمراه میپندارد. امروز نیز گروهی که خود را روشنفکر میدانند، رهروان پیامبر را مرتجع و سادهلوح میپندارند.
8 - کسی که در پی پدید آوردن نظام توحیدی و براندازی نظام شرک است، باید انتظار هرگونه تهمت و توهین را داشته باشد. «لنراک فی ضلال مبین»
9- مخالفان، در تهمتزدن سخت و جدّی هستند. «انّا لنراک فی ضلال مبین»