إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُکَ وَ إِن تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
(عیسی گفت: خدایا!) اگر عذابشان کنی، پس آنان بندگان تو هستند و اگر آنان را بیامرزی، پس همانا تو خود توانمند و حکیمی.
نکته ها
حضرت عیسی در پاسخ خداوند که فرمود: آیا تو به مردم گفتی من و مادرم را خدا بگیرد؟ با جدا کردن خود از مرد و اینکه تنها خداوند مالک آنان است، فرمود: در گرایشهای شرکآلود امّت خود نقشی نداشته است.
به روایت ابوذر، پیامبر اکرمصلی الله علیه وآله شبی تا صبح در رکوع و سجود این آیه را تلاوت مینمود. از آن حضرت سؤال کردم چگونه بود که تا صبح این آیه را تلاوت فرمودید. حضرت فرمود: از خداوند طلب شفاعت برای امّتم میکردم و خداوند سرانجام آن را به من داد و امّتم در صورتی که شرک نورزند، به آن نائل خواهند شد. **تفسیر مراغی.***
در روایتی دیگر آمده است وقتی حضرت این آیه را تلاوت فرمود، دستان مبارک را بلند کرده و با حال گریه فرمود: «اللّهم امّتی» وبه امّت خود دعا میکرد. خداوند جبرئیل را بر حضرت فرستاد و فرمود: «انّا سنرضیک فی امّتک و لا نسوئک» ما تو را خشنود خواهیم کرد و نمیگذاریم ناراحت شوی. **تفسیر ابنکثیر.***
پیام ها
1- انبیا، تسلیم پروردگارند. «ان تعذّبهم... و ان تغفر لهم» از کار خدا نمیتوان سؤال کرد: «لایسئل عمّا یفعل» **انبیاء، 23.***
2- عذاب ویا آمرزش مشرکان بدست خداست. «ان تعذّبهم...و ان تغفر لهم»
3- انبیا، مقام شفاعت دارند، ولی گاهی گناه و جرم در حدّی است که آنان نیز پای خود را کنار میکشند. «ان تعذّبهم فانّهم عبادک»
4- قهر یا مهر خداوند، بر اساس عزّت و حکمت است. «انت العزیز الحکیم»