تربیت
Tarbiat.Org

دستور العمل و مرواریدهای درخشان
حاج شیخ عباس قمی (رضوان الله علیه)

روز یازدهم:

(در این روز) در سال 148 (صد و چهل و هشت هق) ولادت با سعادت حضرت امام رضا علیه‏السلام واقع شده در مدینه بنا بر مشهور در تعیین اسم والده ماجده‏اش اختلاف است و مشهور در اخبار تکتم و نجمه است و بعد از ولادت حضرت رضا علیه ایشان را طاهره گفتند و روایت شده از آن بانو که گفت: چون حامله شدم به فرزندم بزرگوارم به هیچ وجه سنگینی حمل در خود احساس نمی‏کردم و چون به خواب می‏رفتم صدای تسبیح و تهلیل و تمجید حق تعالی را از شکم خود می‏شنیدم و وقتی بر اثر ترس از خواب بیدار می‏شدم آن صدا را نمی‏شنیدم، وقتی آن فرزند سعادتمند از من متولد گردید دست‏های خود را بر زمین گذارد و سر مطهر خود را به سوی آسمان بلند کرد در لبهای مبارکش حرکت می‏کرد و سخنی می‏گفت که نفهمیدم. و در آن ساعت امام موسی کاظم علیه‏السلام نزد من آمد. فرمود: گوارا باد برای تو ای نجمه کرامت پروردگار تو، پس آن فرزند سعادتمند را در لباس سفیدی پیچیدم و به آن حضرت دادم (و آن حضرت)
در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و آب فرات طلبید و کامش را به آن برداشت پس او را به من داد و فرمود: بگیر این کودک را که بقیه الله است در زمین و حجت خدا است بعد از من. و روایت شده که امام موسی علیه‏السلام به پسران خود می‏فرمود: ای اولاد من برادر شما علی بن موسی عالم آل محمد است از او معالم دین خود را سوال کنید و فرمایشات او را حفظ کنید، به یقین از پدرم شنیدم که مکرر به من می‏فرمود: عالم آل محمد در صلب تو است و ای کاش من او را درک می‏کردم به راستی او هم نام امیرالمؤمنین علی علیه‏السلام است و شیخ صدوق رحمت اله از ابراهیم بن العباس روایت کدره که گفت: هرگز ندیم امام رضا علیه‏السلام به کسی باکلام خود جفا کند و ندیم که هرگز کلام کسی را قطع نماید یعنی در میان سخن کسی گوید: و رد نکرد حاجت احدی را و تا جایی که برای او مقدور بود آن را برآورد و هیچ گاه در حضور کسی پا دراز نفرمود و در مجلسی در حضور مردم تکیه نمی‏فرمود و هیچ وقت ندیدم که به یکی از غلامان خود بد گوید و یا فحش دهد و هیچ گاه ندیدم که آب دهان خود را دور افکند و هیچ گاه ندیدم که در خنده خود قهقهه کند بلکه خنده او تبسم بود و چون خلوت می‏فرمود و خوان طعام نزد او می‏نهادند خدمتکاران خود را تمام بر سر سفره می‏طلبید حتی دربان و میراخور خود را و با آنها غذا میل می‏نمود و عادت آن جناب آن بود که شبها کم می‏خوابید و بیشتر شب را بیدار بود و روزه بسیار می‏گرفت و روزه سه روز از هر ماه که پنج شنبه آخر ماه و چهار شنبه وسط ماه باشد از او فوت نشد و می‏فرمود: روزه این سه روز برابر با روزه دهر است و آن حضرت کثیر المعروف بود و در پنهانی صدقه بسیار می‏داد و بیشتر صدقات آن جناب در شبهای تاریک بود، پس اگر کسی ادعا کرد که مثل آن حضرت را در فضل دیده است او را تصدیق نکنید.