ما از اروپائیان چنان وحشت کردهایم که یکسره خود را باخته و علومی را که خود در او تخصص داریم و اروپائیان تا هزار سال دیگر نیز به او نرسند به سستی تلقی میکنیم. کسیکه منطق الشفا و حکمة الاشراق و حکمت متعالیه صدرای شیرازی دارد به منطق و حکمت اروپائیان که باز در کلاس تهیه است چه احتیاج دارد. اینها گمان کردهاند که اگر مملکتی در سیر طبیعی پیشرفت کرد و در سیر حکمت الهی نیز پیش قدم است و این از اشتباهات بزرگ ما است و یکی از تبهکاریهای نویسندگان مشرق اسلامی باید دانست.(1)