بدان که حضرت امام علی نقی علیه السلام ولادت با سعادتش و نشو و نمایش در مدینه طیبه واقع شد و هشت سال از سن شریفش گذشته بود که والد بزرگوارش شهید گشت و امامت منتقل به آن حضرت گردید و پیوسته در مدینه بود تا ایام جعفر متوکل که از آن حضرت را به سرّ من رأی طلبید و سببش آن شد که بریحه عباسی که امام جماعت حرمین بود نامهای به متوکل نوشت که اگر تو را به مکه و مدینه حاجتی هست علی بن محمّد را از این دیار بیرون بر که اکثر این ناحیه را مطیع و منقاد خود گردانیده است و جماعتی دیگر نیز به این مضمون کاغذ به متوکل نوشتند و عبداللَّه بن محمّد والی مدینه اذیت و اهانت بسیار به آن امام بزرگوار میرسانید تا آنکه نامهها به متوکل نوشت در باب آن جناب که سبب خشم و غضب متوکل گردید و چون حضرت مطلع شد که والی مدینه به متوکل امری چند نوشته که موجب اذیت و اضرار او نسبت به آن جناب خواهد گردید نامهای به متوکل نوشت و در آن نامه درج کرد که والی مدینه آزار و اذیت به من میرساند و آنچه در حق من نوشته محض کذب و افتراء است، متوکل برای مصلحت نامه مشفقانه به حضرت نوشت و در آن نامه امام زمان را تعظیم و اکرام کرد و نوشت چون مطلع شدیم که عبداللَّه بن محمّد نسبت به شما سلوک ناموافقی کرده منصب او را تغییر دادیم و محمّد بن فضل را به جای او نصب کردیم و او را مأمور به اعزاز و اکرام و تجلیل شما نمودهایم و نیز به آن حضرت نوشت که خلیفه مشتاق ملاقات وافر البرکات شما گردیده و خواهان آن است که اگر بر شما دشوار نباشد متوجه این صوب گردید با هر که خواهید از اهل بیت و خویشان و حشم و خدمتکاران خود با نهایت سکون و اطمینان خاطر به رفاقت هرکه اراده داشته باشید و هر وقت که خواهید بار کنید و هر گاه که اراده نمایید نزول کنید و یحیی بن هرثمه را به خدمت شما فرستاده که اگر خواهید در این راه در خدمت شما باشد و در هر باب اطاعت امر شما نماید و در این باب سفارش بسیار به او فرمود، و بدانید که هیچیک از اهل بیت و خویشان و فرزندان و مخصوصان خلیفه نزد او از شما گرامیتر نیستند و نهایت لطف و شفقت و مهربانی نسبت به شما دارد.(1171) و نوشت آن نامه را ابراهیم بن عباس در ماه جمادیالآخرة سنه دویست و چهل و سه.
و اما اذیت و آزاری که از مخالفین به آن امام مبین علیه السلام رسیده پس بسیار است و در اینجا به ذکر چند روایت اکتفا میکنیم:
[