]
قال (الامام الرضا علیه السلام) علیه السلام:
اِرْغَبْ لِمَوْلاکَ وَ کُنْ راشِداً - وَاعْلَمْ بِاَنَّ الْعِزَّ فی خِدْمَتِهِ
وَاْتُل کِتابَ اللَّهِ تُهْدی بِهِ - وَ اتَّبِعِ الشَّرْعَ عَلی سُنَّتِهِ
لاتَحْتَرِصْ فَالْحِرْصُ یُزْرِی الْفَتی - وَ یُذْهِبُ الرَّوْنَقَ مِنْ بَهْجَتِهِ
لِسانَکَ اَحْفَظْهُ وَ صُنْ نُطْقَهُ - وَ احْذَرْ عَلیْ نَفْسِکَ مِنْ عَثْرَتِهِ
فَالصُّمْتُ زَیْنٌ وَ وَقارٌ وَ قَدْ - یُؤْتی عَلَی اْلاِنْسانِ مِنْ لَفْظَتِهِ
مَنْ جَعَلَ الْخَمْرَ شِفاءٌ لَهُ - فَلا شَفاهُ اللَّهُ مِنْ عِلَّتِهِ
لاتَصْحَبِ النَّذْلَ فَتَرْدی بِهِ - لاخَیْرَ فِی النَّذْلِ وَ لاصُحْبَتِهِ
لاتَطْلُبِ اْلاِحْسانَ مِنْ غادِرٍ - یَرُوغُ کَالثَّعْلَب فی رَوْغَتِهِ
وَ اِنْ تَزَوَّجْتَ فَکُنْ حاذِقَاً - وَ اسْئَلْ عَنِ الْغُصْنِ وَ عَنْ مَنْبَتِهِ
یا حافِرَ الْحُفْرَةِ اَقْصِرْ فَکَمْ - مِنْ حافِرٍ یُصْرَعُ فی حُفْرَتِهِ
یا ظالِماً قَدْ غَرَّهُ ظُلْمُهُ - اَیُّ عَزیزٍ دامَ فی عِزَّتِهِ
اَلْمَوْتُ مَحْتُومٌ لِکُلِّ الْوَری - لابُدَّ اَنْ تَجْرَعَ مِنْ غُصَّتِهِ(882)
فائدة: محقق کاشانی رحمه اللَّه در وافی از کافی و تهذیب این روایت را نقل کرده که حضرت امام رضا علیه السلام از حضرت رسول صلی اللَّه علیه و آله و سلم حدیث کرد که آن حضرت فرمود هر که را شنیدید که شعر میخواند در مساجد به او بگویید خدا دهانت را درهم شکند همانا مسجد برای قرآن بنا شده. آنگاه محدث فیض فرموده: اراده فرموده از شعر، آن اشعاری را که مشتمل باشد بر تخیلات و تمویه و تغزل و تعشق نه کلام موزون، زیرا که بعضی از آنها مشتمل است بر حکمت و موعظه و مناجات با خداوند سبحانه، و روایت شده که از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند از خواندن شعر در طواف، فرمود: آن شعری که باکی نباشد در آن، باکی نیست در خواندن آن، انتهی.(883)
فقیر گوید: اشعاری که مشتمل بر حکمت و موعظه باشد مانند همین اشعار است که ذکر شد، و اما اشعار مناجات پس بسیار است از جمله مناجاتی است مروی از حضرت امام زینالعابدین علیه السلام، طاوس یمانی نقل کرده که دیدم در دل شبی شخصی را که چسبیده بر پرده کعبه و میگوید:
اَلا اَیَّها الامَأْمُولُ فی کُلِّ حاجَتی - شَکَوْتُ اِلَیْکَ الضُّرَّ فَاسْمَعْ شِکایَتی
اَلا یا رَجایی اَنْتَ کاشِفُ کُرْبَتی - فَهَبْ لِی ذُنُوبی کُلَّها وَاقْضِ حاجَتی
فَزادی قَلیلٌ ما اَراهُ مُبَلِّغاً - اَلِلزّادِ اَبْکی اَمْ لِبُعْدِ مَسافتَی
اَتَیْتُ بِاَعْمالٍ قِباحٍ رَدِیَّةٍ - فَما فِی الْوَری خَلْقٌ جَنا کَجَنایَتی
اَتُحْرِقُنی بِالنّار یا غایَةَ الْمُنی - فَاَیْنَ رَجائی مِنْکَ اَیْنَ مَخافَتی؟(884)