نماز ذکر خداست و کسی که از ذکر خداوند اعراض کند زندگی نکبت باری دارد:
و من اعرض عن ذکری فان له معیشة ضنکا (33)
ممکن است بگوئید بسیاری اهل نماز نیستند ولی زندگی خوبی دارند ولی باید به درون آنها سری زد تا ببینیم آیا عاطفه و صفا و آرامش لازم را دارند یا نه؟ آیا در تغییر و تحولی که برای آنها پیش میآید چقدر دستپاچه میشوند و خودشان را میبازند، باقی انسانها را با چه دیدی مینگرند؟ تقوی و عدالت چه جایگاهی نزدشان دارد؟ روحشان به چه چیز وابسته است، به آینده خود چقدر اطمینان دارند، اضطراب و هیجانهای روانی، تزلزل خانوادگی، تصمیمات خام لحظهای، ضعف اعصاب، بدگمانی، احساس غربت و تنهایی از درون، فساد و فحشاء، آمار جنایت، فرار فرزندان از خانه، بالا بودن آمار طلاق، خودباختگی، ترس و... در جامعه بی نماز بیشتر است یا با نماز؟