از امام صادق (ع) فرمود: چیزی نیست مگر آنکه برای آن حدی است که بدان پایان پذیرد جز ذکر خدا که پایانی ندارد، خدای عزوجل فریضهههایی واجب کرده است و هر که آنها را انجام دهد، همان حد و پایان آنها است، و ماه رمضان است و هر که آن را روزه دارد همان حد و پایان آن است، و حج را واجب کرده است و هر که حج کرد به پایان آن رسیده جز همان ذکر خدا، به راستی که خدای عزوجل به اندک از آن راضی نشده و برای آن پایانی مقرر نکرده است، سپس این آیه را خواند (42 سوره احزاب): ای کسانی که گرویدید! یاد خدا را بسیار و تسبیح گوییدش در بامداد و پسین.
پس فرمود: خدا برای آن حدی مقرر نکرده که در آن به پایان رسد. فرمود: پدرم بسیار ذکر خدا میکرد، من به همراه او میرفتم و او ذکر خدا میگفت، با او غذا میخوردم و او ذکر خدا میگفت، و هر آینه که با مردم در گفتگو بود زبانش را از ذکر خدا بازنمیداشت و من میدیدم زبانش به کامش چسبیده بود و میفرمود: لا اله الا الله. و شیوهاش بود که ماها را انجمن میکرد و دستور میداد به ذکر خدا تا آفتاب میزد و هر کدام که ما قرائت (قرآن) میدانستیم، دستور به قرائت میداد و هر کدام که قرائت نمیدانستیم، او را دستور به ذکر میداد.
در هر خانهای قرآن خوانده شود و ذکر خداوند عزوجل گفته شود، برکتش افزون شود و فرشتهها در آن درآیند و شیاطین از آن دوری گزینند و برای اهل آسمان بدرخشد؛ چنان که ستارههای فروزان برای اهل زمین میدرخشند و هر خانه که در آن قرآن نخوانند و ذکر خدا نگویند، برکتش کم شود و فرشتهها از آن دوری گزینند و شیاطین در آن حاضر شوند.(101)