1- هنگامیکه نام خدا برده میشود، یک دنیا عظمت، قدرت، علم و حکمت در قلب انسان متجلی میگردد.
2- روح انسان را به نیکیها و پاکیها سوق میدهد.
3- از بدیها و زشتیها پیراسته میدارد.
4- توجه به چنین معبود بزرگی موجب احساس حضور دائم در پیشگاه او است و با این احساس فاصله انسان از گناه و آلودگی بسیار زیاد میشود.
5- یاد او یادآوری مراقبت اوست، یاد حساب و جزای اوست، یاد دادگاه عدل او و بهشت و دوزخ اوست و چنین یادی است که جان را صفا و دل را نور و حیات میبخشد.(62)