اسلام علیرغم اینکه مجالس را امانت تلقی نموده و اهل آن را ایمن و محرم معرفی کرده است، اما چندین گردهم آیی را امانت ندانسته و افشاء آنها و خبر دادن درباره آنها را تجویز نموده و برای آنها حرمتی قائل نیست، از جمله آنها مجالس لهو و اعمال منافی عفت است.
رسول الله (صلیاللهوعلیهوآله): المجالس بالأمانه الا ثلاثه مجالس: مجلس سفک فیه دم حرام و مجلس استحل فیه فرج حرام و مجلس فیه مال حرام بغیر حقه(233) محافل و نشستها (با دیگران) امانت و سر است (لذا افشای آنها ناروا و حرام است) مگر سه محفل و مجلس، اول جایی که خون بیگناهی ریخته شود و دوم مجلسی که زنا با زنی را حلال بشمارند و سوم مجلسی که مال حرام به ناحق (مورد مصرف) باشد.
رسول الله (صلیاللهوعلیهوآله): المجالس بالأمانه و افشاء سر أخیک خیانه فاجتنب ذلک(234)
پیامبر خدا (صلیاللهوعلیهوآله): فاش کردن راز برادرت خیانت است؛ پس از این کار دوری کن.
علاوه بر این غیبت که در اسلام بسیار مذمت شده و گناه آن از هفتاد بار زنای با محارم در خانه کعبه عظیمتر تلقی شده است، درباره متجاهر به فسق مرتکب اعمال منافی عفت به طور علنی تجویز گردیده است.
عن الصادق (علیه السلام): اذا جاهر الفاسق بفسقه فلا حرمه له و لا غیبه(235)
امام صادق (علیه السلام) فرمود: هنگامی که فاسق گناه و فسق خود را آشکار کرد و مرتکب اعمال منافی عفت شد، از آن پس حرمتی ندارد و غیبت او حرام نیست.
عن الرضا (علیه السلام): من القی جلباب الحیا فلا غیبه له(236)
امام رضا (علیه السلام) فرمود: کسی که پوشش حیا را از خود درآورد (و مرتکب اعمال منافی عفت شد) غیبت او حرام نیست.
باید توجه داشت که تجویز افشاء مجالس شراب و اعمال منافی عفت و غیبت متجاهر به فسق به معنی اشاعه فحشاء و اعلام آن در جامعه نیست، که این خود یکی از عوامل ترویج فحشاء و اعمال منافی عفت است، بلکه منظور افشاء و غیبت در نزد شخص یا جائی است که قدرت بازدارندگی دارند و نه در همه مردم و همه جا.