قرآن کریم به تجویز و دادن رخصت استفاده از خوردنیها و نوشیدنیها اکتفا نکرده است. بلکه، نیز همراه این رخصت به نکوهش کسانی پرداخته که استفاده از یک دسته از خوردنیها یا نوشیدنیها را بیجا و بودن هیچ علت و سببی بر خود تحریم کرده بودند و در یکی از آیات مربوط به این مطلب میگوید:
قل من حرم زینه الله التی اخرج لعباده و الطیبات من الرزق قل هی للذین امنواء الحیوه الدنیا خالصه یوم القیامه.(146)
بگو چه کسی استفاده از اشیاء زینتی را که خدا برای بندگانش آفریده و استفاده از رزق و روزی پاک و پاکیزه را منع و حرام کرده است بگو (اینها در دنیا برای استفاده مؤمنین است) و در قیامت به طور خالص از آن مؤمنین خواهد بود.
و در آیه دیگری نیز در این مورد میگوید:
قد خسر الذین قتلوا اولادهم سفها بغیر علم وحرموا ما رزقهم الله افتراء علی الله قد ضلوا و ما کانوا مهتدین.(147)
زیان کردند آن کسانی که فرزندانشان را از روی سفاهت و جهالت کشتند و آن کسانی که روزی خدا را بر خویش حرام کردند و این حکم حرمت را به دروغ بر خدا افترا بستند آنان گمراه شدند و هدایت نیافتند.
خدا هیچگاه از خوردن این نعمتها که برای انسان آفریده منعی نکرده بود ولی آنان به خدا افترا بستند که خوردن آنها را حرام کرده است.