دومین غریزه اصلی انسان کمال خواهی است. البته، حب کمال توأم با حب بقاء است؛ هیچ تکاملی بدون بقاء ممکن نیست و فرض کمال در جایی است که انسان باقی بماند. بنابراین، تفاوت این دو در اینست که تکامل بدون بقاء نیست و فرض کمال در جایی است که انسان باقی بماند. بنابراین، تفاوت این دو در این است که تکامل بدون بقاء ممکن نیست اما بقاء اعم است و امکان دارد که همراه تکامل نباشد. پس در کمال خواهی، انسان بدنبال نوعی افزایش کمی یا کیفی و یا شکوفایی است و بدنبال آنست که چیزهایی را بدست آورد و بهره وجودیش بیشتر شود. و این چیزی است جدای از بقاء و استمرار اصل زندگی.
کمال خواهی انسان دو شعبه عمده دارد و در دو میل نیرومند بروز میکند و شکوفا میشود: قدرت طلبی و حقیقت جویی.