در آیین اسلام، سجیه پسندیده احترام و تکریم، منحصر به مسلمین نسبت به یکدیگر نیست. مردم غیرمسلمان نیز از این خلق پسندیده بهرهمند بوده و از تکریم مسلمین برخوردار بودند!
علی علیهالسلام در زمان حکومت خود در خارج از شهر کوفه با مرد غیر مسلمانی رفیق شد. آن حضرت را نمیشناخت، پرسید: أین ترید یا عبدالله فقال أُرید الکوفة؛(281) قصد کجا داری؟ فرمود: کوفه میروم.
سر دوراهی که رسیدند، مرد ذمّی از آن حضرت جدا شده و به راه خود رفت. چند قدمی نرفته بود که برخلاف انتظار مشاهده کرد مسافر کوفه راه خود را ترک گفته و به راه او میآید. پرسید: مگر قصد کوفه نداری؟ فرمود: چرا! گفت: راه کوفه آن طرف است. فرمود: میدانم! سوال کرد: پس چرا از راه خود منحرف شدهای؟
فقال له أمیرالمومنین علیهالسلام هذا من تمام حسن الصحبة أن یشبغ الرجل صاحبه هُنیئة اذا فارقه و کذلک أمرنا نبیّنا صلی الله علیه و آله و سلم فقال له الذمیّ هکذا قال قال نعم قال الذمیّ لا جرم أنّما من تبعه لأفعاله الکریمة
علی علیهالسلام فرمود: برای این که مصاحبت و رفاقت به خوبی پایان پذیرد، لازم است در موقع جدا شدن از رفیق راه خود چند قدم او را بدرقه نماید. این دستوری است که پیامبر گرامی ما علیهالسلام به ما آموخته است.
مرد غیرمسلمان که تحت تاثیر این تکریم و احترام صادقانه و غیرمنتظره، قرار گرفته بود، با تعجب پرسید: آیا پیامبر شما به شما چنین دستوری داده است؟
فرمود: بلی!
گفت: آنان که به پیروی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم قیام کردند و قدم به جای قدم او گذاردند، مجذوب همین تعالیم اخلاقی و افعال کریمه او شدند.
سپس از راهی که میخواست برود، منصرف شود و با علی علیهالسلام راه کوفه را در پیش گرفت و درباره اسلام با آن حضرت گفت و گو کرد و سرانجام مسلمان شد.(282)
تکریم و احترامی که پیشوایان اسلام از مردم مینمودند یکی از عوامل مؤثر پیشرفت این آیین مقدس بود. مسلمین نیز مکلف بودند وظیفه اخلاقی تکریم و احترام را قولا و عملا نسبت به همه مردم مراعات نمایند و هرگز موجب تحقیر یکدیگر نشوند.(283)