کوفیان، سالها امام حسین علیه السلام را در کنار امیرالمؤمنین علیه السلام دیده بودند. کوفه پایتخت حکومت علی علیه السلام بود. حضرت امیر علیه السلام سالها در این شهر نماز خوانده بود؛ موعظهها و سخنرانیها کرده بود؛ به کمک محرومان شتافته و ایتام و بیوهزنان را سرپرستی کرده بود. بسیاری از کسانی که برای کشتن امام حسین علیه السلام آمدند، مدتها در رکاب علی علیه السلام با معاویه جنگیده بودند. آنان هرگز گمان نمیکردند روزی بیاید که به قتل امام حسین علیه السلام کمر بندند.
خداوند میفرماید:
و إن أصابته فتنة انقلب علی وجهه؛(287) و چون فتنهای بدو رسد، روی بر میتابد.
افراد سست عنصر، از آغاز نیت بدی ندارند؛ میخواهند که به راه هدایت بروند و خداپرست باشند؛ آنان خدا را نیز عبادت میکنند، اما ایشان تنها در شرایط خاصی ایمان دارند، و به عبارتی همیشه خداپرست نیستند: من الناس من یعبد الله علی حرف؛(288) «از میان مردم کسی است که خدا را تنها بر یک حال عبادت میکند». از این روی، هر کس باید نگران باشد که مبادا عبادت او نیز مشروط باشد. پیروان حقیقی امام حسین علیه السلام - همانگونه که در زیارت عاشورا آمده است - با دوستان آن حضرت، دوست و با دشمنان دشمناند و خدا را شکر میکنند که این دشمنی را در دلهایشان نهاده است و از او میخواهند که هم بر دوستی آنان با امام حسین علیه السلام بیفزاید و هم آتش آن دشمنی را در دلهاشان بیفروزد؛ از همین روی، در زیارت عاشورا قبل از سلام به خود امام علیه السلام، دشمنانش را لعن میکنند. متأسفانه امروز در میان کسانی که ادعای شیعه بودن میکنند کسانی هستند که معتقدند این زیارتنامه را باید تغییر داد؛ لعنهای آن را باید حذف کرد؛ چون دوران خشونت گذشته است. امروزه باید حتی به روی دشمنان لبخند زد. حال آنکه لبخند به روی دشمنان بود که بعضی زمینههای انحراف را در گوشه و کنار کشور اسلامی پدید آورد. متأسفانه در بعضی جاها زمینه اختلاط نامشروع دختر و پسر، احیای سنتهای کفرآمیز، استفاده از مواد مخدر و مشروبات الکلی، تماشای فیلمهای مبتذل، برای جوانان فراهم شده است؛ زیرا با ترویج فرهنگ تساهل و تسامح، دشمنی با دشمنان را تضعیف کردهاند، و زمانی که به روی دشمنان لبخند زدند، با آنان معاشرت خواهند کرد و در نتیجه، اخلاق، رفتار، فرهنگ و فسادشان را نیز خواهند پذیرفت.